Iedereen kent de beelden van de politie die in 1964 vroegtijdig een einde maakte van het Stones-concert in het Scheveningse Kurhaus. Toch hadden Jagger en zijn mannen daarmee geen primeur. Op 24 maart 1956 werd jazzdrummer en vibrafonist Lionel Hampton in het Amsterdamse Concertgebouw opgepakt omdat hij de menigte te veel had opgezweept.
Na een concert van drie uur sleepten twee agenten een overenthousiaste Lionel Hampton naar de coulissen van het Concertgebouw. Hamptons shows waren destijds een sensatie. Bekijk de filmbeelden van concerten, en je snapt wel waarom. De acrobatische meesterdrummer trommelde op alles wat los en vast zat en had een big band bij zich die op vol volume de planken uit de bühne tetterde. Ook op plaat swingt Hamptons muziek, zestig jaar later, nog ongenadig. Stilzitten was (en is) onmogelijk.
Dit was de feestmuziek in New York, maar het Nederland van de jaren vijftig moest flink wennen aan Hamptons fratsen. Zo was Hampton gewend om door te spelen zo lang het publiek er zin in had. Dat kon drie uur zijn, ook als hij daarmee de afgesproken tijd ruim overschreed. Die avond in maart 1956 gaf hij toegift na toegift, ook na waarschuwingen van een steeds bozer wordende zaalwacht. Het uitzinnige publiek danste joelend in de gangpaden en op de dure fauteuils van de chique concertzaal.
Uitzinnig applaus of niet, de aanwezige muziekcritici doopten hun pennen in azijn wanneer Hampton langskwam. Het Parool omschreef het concert dat Hampton twee jaar eerder in het Concertgebouw gaf als “angstaanjagende massahysterie”. Zelfs de schrijvers van het jazzblad Rhytme hadden geen goed woord voor Hampton over. De schrijver betreurde het feit dat “de Hampton-hospartij” voor veel Nederlanders het begrip ‘jazz’ kleurde. En dat terwijl er zoveel beschaafde jazz werd gemaakt!
Dagblad De Gelderlander zag in het concert een verval van traditionele waarden: “Het demonstreert ook weer hoe leeg de vele mensenharten zijn: zó leeg dat het gekreun van een Amerikaanse neger in staat is hen in zulk een verdwaasde toestand te brengen”.
Grappig detail is dat Lionel Hampton in die jaren al tegen de vijftig liep en dus een stuk ouder was dan jonge honden als de Beatles en de Stones die enkele jaren later de Nederlandse goegemeente op de kast joegen. Lionel Hampton bleef een graag geziene gast in Nederland, die het later ook een tikje rustiger aan deed. Zo speelde hij enkele keren met zijn big band op North Sea Jazz.
Hieronder een aantal swingende fragmenten van Hampton.
Lionel Hampton – On the sunny side of the street
Lionel Hampton – Night train
Lionel Hampton – Flying home
Lionel hampton – Rhythm rhythm
(Pdk)
