Op 15 mei 1953 spelen de vijf bebop-reuzen Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Bud Powell, Charles Mingus en Max Roach voor het eerst en het laatst samen in deze bezetting. Het legendarische concert markeert zowel de toenemende populariteit van de moderne jazz in de jaren 50, als de nadagen van grondleggers Parker en Powell. De roem van het concert is vooral te danken aan de opnames die datzelfde jaar nog verschenen.
The Quintet - Perdido
Saxofonist Charlie Parker, trompettist Dizzy Gillespie en drummer Max Roach behoren tot de eerste generatie jazzmuzikanten die begin jaren 40 beginnen te experimenteren met een nieuw geluid. Ze hebben banen bij de reguliere New Yorkse dans- en swingorkesten, maar vinden elkaar tijdens de late uurtjes in kleine clubs waar zij voor hun eigen plezier spelen. Het tempo wordt opgevoerd en snelle akkoordenwisselingen vragen om een hectische wijze van soleren. Met name Parker is hier onnavolgbaar in. Tot de eerste discipelen behoren pianist Bud Powell en bassist Charles Mingus. Gillespie maakt als pianist, net als Roach nog deel uit van Parkers band tijdens de eerste opnames in 1945 voor Savoy Records, maar gaat al snel zijn eigen weg. Hij wordt opgevolgd door een piepjonge Miles Davis.
Charlie Parker - Billie’s Bounce
Het concert in de Massey Hall is een initiatief van de New Jazz Society van Toronto. Zij stelden zelf hun favoriete band samen en benaderden de muzikanten. Op piano werd gedacht aan Lennie Tristano, maar deze suggereerde zelf dat Bud Powell een betere keuze zou zijn. Deze getroebleerde pianist is dan net ontslagen uit een psychiatrische inrichting waar zij hem schoktherapie hebben toegediend. Hij is in ruwe, maar goede vorm en opent de avond met een trio-set met Mingus en Roach.
Bud Powell, Charles Mingus, Max Roach - Cherokee
De zaal is matig gevuld tijdens het concert van wat later wordt omgedoopt tot The Quintet. Naast de slechte promotie heeft dat te maken met een belangrijke bokswedstrijd die live op televisie wordt uitgezonden. Tijdens het concert verdwijnt Gillespie regelmatig in de coulissen om de wedstrijd te checken. Parker is laat want hij had zijn meeste reisgeld aan genotsmiddelen besteed. Hij verschijnt zonder instrument, een saxofoon moet nog snel geleend worden bij een muziekzaak. Door de slechte kaartverkoop kunnen de muzikanten achteraf niet betaald worden. Er kan dus nauwelijks gesproken worden van een succesvolle avond, waarover een correspondent van het Canadese dagblad The Globe and Mail ook nog eens lauwtjes optekent: ‘All in all, it was neither a great concert nor a bad one’.
The Quintet - Salt Peanuts
Wat Jazz At The Massey Hall van een legendarische avond tot een klassieker maakt zijn de opnames van het concert. Mingus had een recorder meegenomen en verzorgde de productie voor de 10 inch vinyluitgave die verscheen in december 1953. Daarna groeide het uit tot de lp The Greatest Jazz Concert Ever en bleef het in meerdere versies altijd in druk. De 70ste verjaardag van concert en album werden gevierd met Hot House: The complete Jazz at Massey Hall Recordings. Een essentieel jazzalbum waarop het kwintet, ondanks de strubbelingen, bezielde uitvoeringen speelt van bebop klassiekers als Salt Peanuts en Night In Tunisia. Met recht zijn het de architecten van de moderne jazz: de bebop zit hen het bloed. Daarnaast zijn het de laatste belangrijke opnames van Parker, die twee jaar later overlijdt.
The Quintet - A Night In Tunesia
MR
