Horizons II is een tweede en laatste verkenning van Fauré's kamermuziek, waarbij voor het eerst gebruikt is gemaakt van de nieuwe Bärenreiter editie. Iedereen kent wel Fauré’s Requiem en Pavane, maar wie kent hem verder? Hij was een figuur die zich meestal in de schaduw ophield. Lange tijd werd hij alleen gewaardeerd in een kring van gelijkgezinden. Zijn succes nam pas toe toen hij in 1905
… directeur van het Parijse conservatorium werd. Hij voerde toen ook zo rücksichtslos een aantal hervormingen door, dat zijn tegenstanders hem Robespierre noemden. Zijn muziek bewandelde echter de weg naar binnen, wat overigens mede het gevolg was van toenemende doofheid. Het koele lijnenspel van zijn enige Kwartet (tevens zijn zwanenzang) getuigt van die introspectie. Fauré lijkt nergens bij te horen, omdat hij overal tussenin viel. Tussen romantiek en moderniteit, tussen Brahms en Debussy. Zelfs tussen klassiek en jazz. Zo denkt althans de Amerikaanse jazzpianist Brad Mehldau. Hij is hier geen uitvoerende, maar schreef wel een toelichting. Eindigend met: 'Na kennismaking met Fauré is er geen weg terug. Je wordt onmerkbaar verleid. Zijn verhaal kleeft je aan, je kunt het niet afschudden. Je bent ingewijd.' (HJ)meer
