Claudio Monteverdi was in zijn tijd een moderne componist. Sommige tijdgenoten adoreerden hem, andere verfoeiden zijn muziek. Er was dan ook een behoorlijk verschil tussen de oude en de nieuwe praktijk. Het ging om een totaal andere benadering van muziek: intellect versus emoties. Dirigent Christina Pluhar wilde op het album Teatro D’Amore laten horen dat Monteverdi’s muziek zelfs nu nog eigentijds
… kan klinken. Als muzikaal scherzo wordt het nummer Ohimè Ch’Io Cado op een jazzy manier gespeeld. En dat kan heel goed: Monteverdi gebruikte ostinato (zich steeds herhalende) baslijnen en ongewone dissonanten en hij propageerde een tempo rubato waarbij net niet op de tel gezongen werd. Het album laat Monteverdi van zijn meest moderne kant zien, maar biedt ook de nodige variatie. Het tekstboekje bevat interessante achtergrondinformatie over Monteverdi’s leven: over zijn vader die naast barbier ook als dokter fungeerde, over zijn vrouw, een zangeres die jong overleed en over zijn zoon die door de inquisitie opgesloten werd omdat hij verboden boeken zou lezen. Fascinerende tijd, fascinerende componist. (CP)meer
