Queen belichaamde de glamrock van de jaren zeventig, door heavy riffs en complexe vocale harmonieën te combineren met een androgyn imago. De operastem van Freddie Mercury en de gitaar van Brian May werden daarbij eindeloos overgedubd om pompeuze rock te creëren, in de meest grootse zin van het woord. In de jaren tachtig ontpopte Queen zich als een band met een scherpe neus voor hits, die meer op keyboards leunden. Als live-act maakte de groep veel indruk, waaronder een legendarisch concert tijdens Live Aid in 1985.
Nadat Mercury in 1991 overleed aan de gevolgen van aids, trok het overgebleven trio zich een tijd terug. Tegen het einde van 2004 verenigden May en drummer Roger Taylor zich met zanger Paul Rodgers (Free/Bad Company). Later werkte het duo live ook met andere vocalisten.
meerPhil Collins' kwaliteiten als frontman werden jarenlang over het hoofd gezien. Als drummer voor progrockband
Genesis stond hij aanvankelijk in de schaduw van
Peter Gabriel. Toen deze in 1975 met de band stopte, stapte Collins vanachter het drumstel vandaan. In de jaren tachtig maakte hij van Genesis een hitmachine. Collins begon ook aan een succesvolle solocarrière als popzanger, die hij voortzette naast zijn werk met Genesis, totdat hij er in 1996 al zijn tijd aan ging besteden (hoewel hij in 1999 terugkeerde met Gabriel voor een reünie). Als soloartiest bracht Collins persoonlijk en introspectief materiaal uit (dat niet altijd even commercieel bleek), schreef een hit voor de soundtrack van Tarzan, jamde met
Paul McCartney en
Ozzy Osbourne, formeerde een bigband om zijn eigen liedjes in jazzarrangementen te spelen en drumde in de ‘huisband’ van koningin Elizabeth op het Buckingham Palace.
(bron: wikipedia)Jan Hammer (Praag, 17 april 1948) is een Tsjechisch-Amerikaanse muzikant en componist. Jan Hammer is vooral bekend van enkele hits die hij scoorde met de soundtrack van de in de jaren '80 populaire televisieserie Miami Vice.'
Jan Hammer werd geboren in Praag. Zijn moeder was een bekende Tsjechische zangeres, zijn vader een dokter. Al van kinds af aan stond het leven van Jan Hammer in het teken van muziek en na zijn middelbare school ging hij studeren aan de prestigieuze... meer
Met hun albums Rattus Norvegicus en No More Heroes vestigden The Stranglers in 1977 hun naam. Hun korte, directe liedjes sloten aan bij de punk maar The Stranglers waren eigenlijk te oud en te muzikaal voor een echte punkband. Het Doors-achtige orgelgeluid van toetsenist Dave Greenfield en de melodieuze baslijnen van Jean-Jacques Burnel gaven de groep een uniek geluid. Ook in Nederland was de groep populair met top-40 hits en optredens in Toppop en op Pinkpop. Zanger/gitarist Hugh Cornwell stapt in 1990 uit de groep en de overige drie leden gaan onophoudelijk door en daarmee blijkt The Stranglers een groep met een opvallend lange adem.
New wave band The Cure werd halverwege de jaren zeventig opgericht door de excentrieke zanger, liedjesschrijver en blikvanger Robert Smith, die de aandacht op zich gevestigd wist door zijn omhoog getoupeerde jaar en opzettelijk slordig aangebrachte rode lippenstift. Doel van de band was, zo verklaarde Smith in een interview, 'om muziek te maken die we zelf op de radio zouden willen horen, maar die niemand maakt'. De missie slaagde. Na de debuutsingle Killing An Arab scoorde The Cure met het lieve Boys Don't Cry (1979) en het droefgeestige A Forest (1980) ook in Nederland al snel de eerste hits. Samen met Siouxie & The Banshees werd door hen de basis gelegd van de gotische rock, waarbij ze zowel in muzikaal als in visueel opzicht (de vleermuizenlook) voorlopers waren. Het duurde niet lang voordat het The Cure lukte om uit te groeien van een ondergronds cultbandje naar een popgroep voor een breed publiek. De deprimerende klanken uit de beginjaren werden afgewisseld met (quasi-)vrolijke niemendalletjes als The Caterpillar, The Love Cats en Close To Me. Zoals alle grote bands zorgde The Cure er ten allen tijde voor dat ze niet voorspelbaar werd. Een moeilijk album als Pornography (1982) werd zodoende opgevolgd door toegankelijker werk als The Head On The Door (1985) en Kiss Me Kiss Me Kiss Me (1987). Met vier albums in vijftien jaar - Disintegration (1989), Wish (1992), Wild Mood Swings (1996) en Bloodflowers (2000) - nam de productiviteit van de band daarna zienderogen af. Het plaatwerk wist fans en critici steeds te verdelen maar dankzij een onverwoestbare live reputatie wist The Cure - ondanks de nodige bezettingswisselingen en daaruit volgende rechtszaken - als mega act de eenentwintigste eeuw zonder al te veel kleerscheuren binnen te hobbelen. (MS)
De Engelse formatie Spandau Ballet behoorde samen met Duran Duran en Wham! tot de populairste popgroepen van de jaren tachtig. Ook in Nederland scoorden ze grote hits met nummers als True, Gold en Only When You Leave. De formatie ging eind jaren tachtig uit elkaar. De heren kwamen in 2009 terug voor een tournee en een album waarop ze oude klassiekers in een nieuw jasje staken.
(bron: wikipedia)The Romantics is een Amerikaanse band die muziek speelt in de genres rock, powerpop en new wave. De band is actief sinds 1977 en scoorde onder andere de hits Talking In Your Sleep (1984) en What I Like About You (1980).
De Britse groep Bucks Fizz heeft met het nummer Talking in your sleep in de zomer van 1984 een top 20 hit in de UK Singles Chart en Ierland behaald.
Categorie:Amerikaanse popgroep
Categorie:Amerikaanse rockband
Categorie:Newwaveband
Categorie:Powerpop
Categorie:Detroit meer
Groep die voor eeuwig verbonden blijft met de jaren tachtig. In dat de cennium scoorde de Londense groep een aantal grote hits. Het geluid van Level42 werd gekenmerkt door het typische, funky ‘slappende’ basgeluid van frontman Mark King. De groep speelde een toegankelijke combinatie van fusion, funk en pop. De grootste successen werden tussen 1984 en 1988 geboekt met een line-up die naast King ook Mike Lindup (toetsen) en de broers Phil (drums) en Boon Gould (gitaar) bevatte. Grote hits waren Lessons In Love en Running In The Family. Latere jaren worden gekenmerkt door een constant wisselende bezetting en afnemend succes. Toch brengt de groep, met King nog steeds aan boord, regelmatig nog albums uit.
Chris Rea (1951) liet eind jaren zeventig voor het eerst van zich horen, maar beleefde zijn echte doorbraak in het decennium dat volgde. De Brit heeft een kenmerkende rauwe sound dat hij zelf kracht bijzet met zijn huilende elektrische gitaar, een ideaal recept voor de nodige portie blues. Ondanks dat hij wereldwijd grote hits scoort met Josephine en Fool (If You Think It’s Over) kent het grote publiek in Nederland hem voornamelijk van zijn kersthit Driving Home For Christmas, een nummer dat ieder jaar tijdens de kerstperiode weer grijs gedraaid wordt. Als bij de gitaarvirtuoos in 2001 alvleesklierkanker geconstateerd wordt besluit hij al zijn gitaren te verkopen. Rea gaat het gevecht met zijn ziekte aan en herstelt, waarna hij het niet kan laten en weer een gitaar aanschaft en zijn gitaar harder laat huilen dan ooit.
Engelse popgroep die met een uitgekiende promotiecampagne, controversiële videoclips en een paar geweldige popsongs de gehele natie weet te verdelen. De BBC weigert de single Relax te draaien, vanwege de homo-erotische liedtekst. Tegelijk staat het nummer wekenlang op één in de top-40 en is het de op één na best verkochte single van 1984. Ook de single Two Tribes, een aanklacht tegen de Koude Oorlog, doet het goed. Beide singles staan op het debuutalbum Welcome To The Pleasuredome. Ten tijde van opvolger Liverpool (1986) is de populariteit van FGTH al tanende. Zanger Holly Johnson legt zich daarom toe op een solo-carrière.
Hoewel pers en publiek zich aanvankelijk vooral interesseerden in het knappe uiterlijk van zangeres Debbie Harry, was Blondie één van de eerste new wave bands, die in de jaren zeventig experimenteerde met andere muziekstijlen. De band begon in de jaren zeventig in de scene rond de CBGB club in New York. De band boekte enorm commercieel succes toen ze hun door meidengroepen beïnvloede punkpop lardeerden met disco, reggae en rap. Nadat de groep in de vroege jaren tachtig uiteen viel, ging Harry solo. Ook acteerde ze in een aantal speelfilms. Blondie had in de late jaren negentig een succesvolle reünie en hun nieuwe album bewees dat de band nog lang niet klaar was.
De oorspronkelijke leden van Toto waren sessiemuzikanten uit Los Angeles. Zij hadden reeds met iedereen samengespeeld – van George Benson tot Boz Scaggs – en wilden nu iets voor zichzelf creëren. Vanuit het niets scoorden ze een hit met Hold The Line, een klassieke single in het adult rock genre, afkomstig van hun debuutalbum uit 1978. Hun grootste successen zouden begin jaren tachtig volgen, met de singles Rosanna en Africa, beiden van Toto IV. De band doorstond verschillende bezettingswisselingen door de jaren heen – en in 1992 overleed geheel onverwachts één van de oprichters, drummer Jeff Porcaro – maar Toto ging door. Het weerhield de individuele leden er niet van lucratieve solocarrières op te zetten.
Sade’s muziek is net zo exotisch en elegant als haar imago. Met haar zijdezachte jazzy stem en gladde arrangementen groeide Sade in de jaren tachtig met recht uit tot een internationale ster. Sade is niet een zangeres met een rauwe schreeuw. Ze geeft er de voorkeur om fluisterend te zingen en ook haar muziek suddert subtiel voort. Ze bewees uitstekende songs te kunnen schrijven (No Ordinary Love en Sweetest Taboo) en toonde ook een goede smaak voor covers (Percy Mayfield's klassieke blues Please Send Me Someone to Love en Timmy Thomas's minimalistische discohit Why Can't We Live Together).
Simply Red groeide in de jaren tachtig en negentig uit tot één van de best verkopende Britse acts. De groep, onder leiding van zanger Mick Hucknall, bestudeerde de klassieke Amerikaanse soul zorgvuldig en werkte onder meer samen met de legendarische Motown-producer Lamont Dozier. Een cover van de Philly soul-klassieker If You Don't Know Me By Now werd een grote hit voor de groep. In het geluid van Simply Red klinkt de bewondering voor hun oude soulhelden door, maar ondanks dat weet de band een even fris als eigen geluid neer te zetten.
Moody Blues is een van de langst bestaande rockbands. De groep werd opgericht in het midden van de jaren zestig als tak van de Britse rhythm-and-bluesboom en haalde niet veel later succes met de psychedelische en symfonische pop van Nights In White Satin. Gedurende de jaren zeventig perfectioneerden ze hun melodische en door klassieke muziek beïnvloede stijl, waarmee ze een brug creëerden tussen progressieve rock en pop. Dit geluid werd het handelsmerk van Moody Blues dat zij tot op de dag van vandaag uitdragen.
(bron: wikipedia)Oslo
A-ha is een popgroep uit Noorwegen, bestaande uit zanger Morten Harket, gitarist Paul Waaktaar-Savoy en toetsenist Magne Furuholmen. De groep ontstond in 1982 en het trio verliet Noorwegen om in Londen een muziekcarrière op te bouwen.
In 27 landen scoorde de band nummer 1-hits: "Summer Moved On" (zeventien landen), "Forever Not Yours" (twaalf landen), "Take On Me" (negen landen), "Stay on These Roads" (vier landen), "The Sun Always Shines on T.V.", "The Living Daylights", "Minor Earth Major Sky", "Velvet"... meer
(bron: wikipedia)John Farnham (Dagenham, Essex, Verenigd Koninkrijk, 1 juli 1949) is een Australische zanger van Britse afkomst. Internationaal is hij slechts matig bekend, maar in Australië is hij al decennia een van de bekendste musici.
Samen met zijn ouders verhuisde hij in 1959 naar Australië. Zijn eerste commerciële succes had hij met de song "Sadie the Cleaning Lady" waarvan 180.000 exemparen werden verkocht; destijds een record voor Australië. In de jaren zeventig deed hij mee in verschillende televisieseries. In de serie... meer
Eén van de vaandeldragers van de synthipopgolf, die begin jaren tachtig opkwam. Aanvankelijk werd het duo door de muziekpers afgedaan als eendagvliegen, maar zanger Neil Tennant toont in zijn teksten een scherp oog voor de eigenaardigheden van de Engelse samenleving. Ook de producties van zijn kompaan Chris Lowe bleken vaak vernieuwend. De groep scoorde hits met West End Girls (1986) en It’s A Sin (1987) en Go West (1993). Daarnaast werkten ze samen met diva’s als Dusty Springfield en Liza Minelli. In latere jaren brengt de groep nog een aantal goed ontvangen albums uit, maar werken ze ook aan een soundtrack, een toneelstuk en diverse mix-cd’s.
