In vroeg-17e-eeuws Italië werd druk geexperimenteerd in muziek en poëzie. Alessandro Grandi gebruikt de term ‘cantade’ voor het eerst. Een vroeg voorbeeld is dit stuk uit 1633 van Giovanni Sances.
Rond 1700 was Alessandro Scarlatti de belangrijkste Italiaanse componist van cantates en schreef er zo’n 600. Een berucht chromatisch voorbeeld is Andate, o miei sospiri.
Buxtehude schreef ruim 100 cantates, bijna allemaal in het Duits. In Duitsland was de cantate een bij uitstek religieus werk, dat in kerkdiensten klonk. Deze cantate is een uitbundig voorbeeld.
Baas boven baas: autodidact Telemann schreef meer dan 1000 cantates! Hij was bovendien een uitzonderlijk veelzijdige componist. Dit is een prachtig fragment uit een cantate voor de Advent.
Wie cantate zegt, denkt aan Bach. Eén derde van de cantates in onze werkencatalogus is van hem. En waar begin je dan een kennismaking? Eigenlijk maakt het niet uit: ze zijn allemaal schitterend.
De 20e eeuw is niet rijk aan cantates. Alleen de Engelse ‘festival cantata’ was relatief populair. En Vaughan Williams’ cantate Epithalamion, uit 1957, is een omvangrijk en bijzonder werk.
De cantate was het belangrijkste vocale genre in de Barok, naast de opera en het oratorium. Het ontstond in Italië als een wereldlijk werk, maar bloeide in Duitsland op als een religieus genre. Later bereikte de cantate ook Frankrijk, Spanje en Engeland. Na de 18e eeuw nam de populariteit snel af.
Deze site maakt gebruik van cookies. Voor meer informatie volgt u deze link. Hierop is meer te lezen over welke cookies wij plaatsen en waarom en welke mogelijke '3rd-party' cookies er bij kunnen komen.
