Charles Ives’ muziek is vaak letterlijk van de straat. Meerdere malen imiteerde hij het effect van bands en zangroepen die in de open lucht dwars door elkaar heen tetteren. Vooral het tweede deel van Ives’ Vierde Symfonie is een waar pandemonium, dat door één enkele dirigent al niet meer te behappen is. Ook met de hulp van een aantal assistent-dirigenten roept de complexe partituur nog vele
… vragen op. Voor deze cd maakte men gebruikt van een kritisch herziene uitgave, die in 2011 is uitgegeven door Thomas M. Brodhead. Niet in alle ‘straatmuziek’ van Ives gaat het er zo woest aan toe. Het derde deel van de Orchestral Set no.2 heeft juist een enorme waardigheid. Dat zat zo: in 1915 zag en hoorde Ives hoe in New York het publiek reageerde op het nieuws dat een Britse oceaanstomer tot zinken was gebracht door een Duitse onderzeeër. Mensen begonnen toen spontaan te zingen, om zo hun medeleven te tonen. Deze straatscène werd door Ives vereeuwigd in een compositie met een even indringende als breedsprakige titel: ‘From Hanover Square North, at the End of a Tragic Day, the Voice of the People Again Arose’. (HJ)meer
