Michael Tippett is een bekende naam, ongetwijfeld. Hij is één van de belangrijkste Britse componisten uit de vorige eeuw, naast
Benjamin Britten. Maar of zijn muziek nou zo bekend is? Buiten Engeland waarschijnlijk niet, wellicht op A Child Of Our Time na. Misschien dat deze reeks met Tippetts symfonieën daar verandering in brengt. Het gaat hierbij om twee
Hyperion releases uit respectievelijk
… 2017 (Symfonieën nr.1-2) en 2019 (Symfonieën nr.3-4, Symphony in B flat). De vroege Symphony in B flat verschijnt hier zelfs voor het eerst op cd. Waarmee dit symfonische oeuvre hier voor het eerst als een samenhangend geheel wordt gepresenteerd. En het is de moeite waard. Neem het openingsdeel van de Derde Symfonie (1970-72), dat in alles de tijdgeest weerspiegelt. Dat blijkt dan uit die voortdurende afwisseling van stilstand en beweging, zoals dat toen bij de avant-garde in de mode was. Maar dan de tijdloze natuurmuziek van het Lento: zowel koel als gepassioneerd, zowel gitzwart als glanzend. De vocale slotsecties vormen een parodie en commentaar op de koorfinale van Beethovens Negende symfonie (die ook letterlijk geciteerd wordt). Verbazingwekkend hoe de sopraan het hier soms tegen het hele orkest moet opnemen. Tijdens de première in 1972 werd sopraan Heather Harper dan ook discreet versterkt met elektronische middelen. (HJ)meer
