Seventh symphony

Samen met Arvo Pärt behoort Erkki-Sven Tüür (1959) tot de belangrijkste Estlandse componisten aan het begin van de eenentwintigste eeuw. Toch kunnen de muzikale verschillen tussen beiden nauwelijks groter zijn. Waar Pärts partituren worden gedomineerd door contemplatieve kalmte, staat de muziek van Tüür voortdurend onder hoogspanning. In een interview omschreef hij zijn composities als 'abstracte… drama's in muziek.' Zo speelt het Piano Concerto (2006) een spannend spel met de boventoonreeks op de lage c van de piano. Je hoort het al direct aan het begin. Tegelijk krijgt dezelfde toon een belangrijke structurele rol toebedeeld, die in al zijn grimmigheid op verschillende dramatische hoogtepunten de kop op steekt. In de Zevende Symfonie 'Pietas' (2009) tilt Tüür zijn idee van abstract drama naar een spiritueel niveau. De door het koor gezongen teksten van onder anderen Boeddha, Augustinus en zelfs Jimi Hendrix vormen het meditatieve tegendeel van de kolkende maalstroom in het orkest. Als hommage aan de Dalai Lama voor zijn levenslange inspanningen, krijgt het werk zelfs een politieke lading. Ook dit valt geheel binnen Tüürs dramatische hoogspanning: 'Künstler sollen politisch sein.' (JWvR)meer