Erich Kleiber werd vroeg genoeg geboren (1890) om Mahler te horen dirigeren bij de Weense hofopera. In 1908 ging hij naar Praag om filosofie en directie te studeren. Een succesvol concert in 1923 met Beethovens Fidelio leidde tot een aanstelling als dirigent bij de Berlijnse Staatsopera. In 1934 legde hij deze post neer uit onvrede met het opkomende nazisme. In 1955 zou hij terugkeren bij de Berlijnse Opera, die inmiddels in communistische handen was overgegaan. Hij was echter al weer vertrokken voor hij goed en wel begonnen was, omdat hij ook nu opliep tegen een muur van politieke bedilzucht. Kleiber was een perfectionist, die van iedere zanger en instrumentalist het uiterste eiste. Hij was een groot Beethoven-interpreet, omdat hij meer uitging van de architectuur dan van het sentiment. Ondanks deze abstracte visie was hij bij uitstek een podiumdier, dat met gemengde gevoelens dacht over het maken van opnames. Hij was echter realist genoeg om zich van moderne opnametechnieken te bedienen. Zijn discografische roem berust voornamelijk op op de Decca- opnames uit 1949-1955. (HJ)
meer
