Wie was Kees van Baaren ook al weer? Sommigen zullen hem herinneren als de leraar van de rebelse Notenkrakers, die de ‘dialectiek van het historisch materialisme’ gestalte gaven door Che Guevara te eren en Marius Flothuis als artistiek leider van het Concertgebouworkest te vernederen. Sommigen zullen zich ook herinneren dat Kees van Baaren één van de weinige Nederlanders was die de cerebrale twaalftoontechniek van Schönberg aandurfde, hetgeen zijn leermeester Willem Pijper de legendarische opmerking ontlokte: 'Je hebt gelijk, maar ik kan er geen twaalf tegelijk in de gaten houden.' Genoeg historisch belang dus om Kees van Baaren vanwege dit soort triviale zaken tot één van de sleutelfiguren van de jaren ’50 en ’60 te bombarderen, met als trieste gevolg dat niemand meer weet hoe zijn muziek klinkt. Van Baaren componeerde zijn Sinfonia (1957) in de periode dat zijn ontwikkeling een verschuiving doormaakte van een tonaal georiënteerd gebruik van de twaalftoontechniek naar het strikte serialisme. (HJ/JWvR)
meer
