Terug naar boven

Curiosa klassiek: Meer dan minimaal

Bij de term Minimal music denken we meestal aan componisten als Philip Glass, Terry Riley en Steve Reich. Zij bouwden hun werken op rond het voortdurend herhalen van kleine patronen, met slechts heel kleine verschuivingen. Een legendarisch voorbeeld is Reichs Piano phase. Hier spelen twee pianisten een identiek patroon van slechts 5 noten. Een van de twee spelers moet vervolgens heel langzaamaan zijn tempo verlagen, zodat de pianisten steeds verder uit elkaar raken. Een nog steeds razend spannend experiment. Het volgende fragment komt van deze cd.

Maar de drie beroemde Amerikanen hadden natuurlijk ook voorlopers, en sommigen van hen kenden zij vrijwel zeker niet. Een van die voorlopers is Giacinto Scelsi, die dan wel geen kleine patronen herhaalde, maar wel heel minimaal te werk ging. In 1959, jaren voordat Reich en co. begonnen, schreef hij vier werken voor orkest op 1 toon! Onder meer te vinden op deze prachtige box.

Maar we kunnen nog verder terug: John Cage schreef in 1943 al een heel minimalistisch pianostuk, A Room. Hier horen we wel al de herhalende patronen die de latere minimal music zouden beheersen. Het fragment is van deze cd afkomstig.

Bij La Monte Young treffen we misschien wel het meest extreme minimalisme van de jaren zestig aan. Hij richtte onder meer het Theatre of Eternal Music op, een ensemble gericht op het uitvoeren van drones, heel lang aangehouden tonen. Een voorbeeld hiervan is The melodic version (1984) of The second dream of the high-tension line stepdown transformer from The four dreams of China (1962)... het geheel is te vinden op deze cd.

(TC)