Terug naar boven

Jazzrock: Miles Davis’ On The Corner

Begin jaren 70 heeft de Amerikaanse jazztrompettist Miles Davis de jazz een radicale nieuwe impuls gegeven door elektrisch te gaan spelen. Daarmee fuseert hij jazz met rock op zijn baanbrekende albums In A Silent Way (1969) en Bitches Brew (1970). Maar dit gaat nog niet ver genoeg voor deze eigenzinnige muzikant. Als volgende stap wil hij het zwarte publiek terugwinnen dat is vervreemd van de jazz en nu vooral naar funk en rock luistert. Zijn album On The Corner moet daar in 1972 verandering in brengen. Het wordt zijn slechtst ontvangen plaat ooit en staat lang bekend als ‘het meest gehate jazzalbum’. Iedereen – jazz- en rockpubliek – heeft er een hekel aan, de media kraakt het unaniem af en het verkoopt niet.

Pas jaren later wordt de broeierige en duistere, zonder structuur of melodie voortstuwende straatfunk van On The Corner alsnog erkend als meesterwerk. Het album is zijn tijd vooruit als voorloper van stijlen als hiphop, elektronische muziek, nu jazz en zelfs postrock en krijgt vooral uit die hoeken veel waardering.

Miles Davis – Black Satin

Als een artiest zijn stempel heeft gedrukt op de ontwikkeling van de naoorlogse jazz dan is het Miles Davis (1926-1991). Steeds lijkt hij zijn tijdgenoten een stap voor te zijn. Als jonge tandartszoon uit het stadje Alton, Illinois trekt hij in 1944 naar New York. Hier valt hij midden in de opbloeiende bebop-scene en speelt hij in de band van saxofonist Charlie Parker. Als bandleider staat hij vervolgens aan de oorsprong van de cool jazz en hard bop. Hij maakt albums met klassieke ensembles nog voor de term third stream hiervoor is uitgevonden. Een van de bestverkochte en beroemdste jazzalbums is zijn baanbrekende Kind Of Blue uit 1959 waarop voor het eerst modal jazz wordt gespeeld. Deze stijl bindt zich niet langer aan akkoordenstructuren, maar creëert vrijheid om collectief te improviseren binnen een (modaal) tonenschema.

Miles Davis – So What

Modal jazz en improvisatie kenmerken ook het onvolprezen kwartet waarmee hij gedurende de jaren 60 speelt en aan het einde van dat decennium de jazzrock ontwikkelt. Bandleden als saxofonist Wayne Shorter, drummer Tony Williams en toetsenist Herbie Hancock zullen later zelf uitgroeien tot kopstukken van het genre, evenals later toegevoegde muzikanten zoals gitarist John McLaughlin en toetsenist Joe Zawinul.

Miles Davis – Shhh/Peaceful

McLaughlin en Hancock spelen ook mee op On The Corner. Davis werkt inmiddels nauw samen met producer Teo Macero die met schaar en Scotchtape de nummers samenplakt uit studiobanden vol lange jamsessies. De Britse componist en cellist Paul Buckmaster introduceert bij Davis de elektronische composities van de Duitse moderne componist Karlheinz Stockhausen. Deze zijn, naast de freejazz van Ornette Coleman, van grote invloed op On The Corner.

Miles Davis - On the Corner/New York Girl/Thinkin' One Thing and Doin' Another/Vote for Miles

De late waardering voor On The Corner wordt versterkt door de uitgave van The Complete On The Corner Sessions in 2007. Zes cd’s met de bezwerende en uitgesponnen funksessies waar ooit de plaat uit werd samengesteld. In het begeleidende boekje memoreert percussionist Mtume hoe een criticus Davis kort na de release aanschiet met de woorden: ’Ik stond achter je bij iedere muzikale stap die je zette, maar kan niet komen bij waar je nu bent.’ Het antwoord van de immer gevatte en übercoole trompettist laat zich niet vertalen: ‘What the fuck am I supposed to do, muthafuckah, wait for you to get there?’ Dat wachten zou nog jaren duren, maar erkenning kwam er voor On The Corner.

Miles Davis – Helen Butte/Mr. Freedom X.

(MR)