Het album 666 (1972) van Aphrodite’s Child ontbreekt in geen enkele lijst van klassieke progalbums uit de jaren 70 en wordt door velen in één adem genoemd met het beste werk van Yes, Pink Floyd en King Crimson. Maar zelfs 50 jaar later hebben luisteraars nog moeite met het doorstaan van dit ondoorgrondelijke psychedelische hoorspel van bijna anderhalf uur, vol woeste progrock en apocalyptische Bijbelcitaten, afgemaakt met een welluidend kosmisch orgasme. Een even episch als tijdloos geheel dat iedere liefhebber van progrock minstens een keer in zijn leven gehoord moet hebben.
Altamont - Aphrodite's Child
De Griekse groep Aphrodite’s Child rond de virtuoze toetsenist Vangelis Papathanassiou (Vangelis) en zanger, bassist en gitarist Demis Roussos begon zo voorbeeldig. Beïnvloed door Britse avant-proggroepen als The Nice en Procol Harum, wist het trio (aangevuld met drummer Loukas Sideras) de wereld te veroveren met stemmige hits als End Of The World en It’s Five O’Clock. Hun grootste succes (ook in Nederland) is Rain And Tears, met hoofdrollen voor de barokke toetsen van Vangelis en gekwelde hoge zang van Roussos.
Rain And Tears - Aphrodite's Child
Met dank aan hun successen krijgt de groep alle vertrouwen van platenmaatschappij Philips om gedurende 1970 ongestoord te werken aan hun derde lp in een Parijse studio. De band begint hier, aangevuld met gitarist en origineel lid Silver Koulouris, die net zijn dienstplicht in Griekenland heeft vervuld, te improviseren gedurende de nachtelijke uren. Vooral Vangelis voelt weinig voor opnieuw een verzameling hitgevoelige nummers. Hij begint met de Griekse filmregisseur en tekstschrijver Costas Ferris, te werken aan het concept van 666.
Loud, Loud, Loud - Aphrodite's Child
666 vertelt het wonderlijke verhaal van een circus dat de Apocalyps uitbeeldt terwijl ook buiten de tent het einde van de wereld aanvang neemt. Wanneer de gespeelde en werkelijke verwikkelingen in elkaar over gaan, denkt het publiek nog dat het bij de voorstelling hoort. In zijn teksten citeert Ferris rijkelijk uit Openbaring, het meest poëtische boek van het Nieuwe Testament waarin Johannes zijn visioen van de Apocalyps beschrijft. Het beest met het nummer 666, het Lam Gods en de vier ruiters van de Apocalyps krijgen een plek naast opruiende taal die een tijdsgeest van protest en rellen verwoord: ‘We got the system, to fuck the system!’
The Four Horseman - Aphrodite's Child
Philips is ‘not amused’ wanneer zij uiteindelijk het resultaat van bijna een jaar studiowerk te horen krijgen. Het bevat om te beginnen geen potentiele hits, maar de keurige platenmaatschappij valt vooral over het gastoptreden van de Griekse actrice Irene Papas die woest schreeuwt, hijgt en kreunt in het mantra ‘I was, I am, I am to come’ en zich hiermee hoorbaar naar een orgasme werkt. Vangelis laat zich niet censureren en weigert de track van de plaat af te halen.
Infinity - Aphrodite's Child
Twee jaar laat Philips de plaat op de plank liggen, om het uiteindelijk als dubbelalbum uit te brengen bij het progressieve sublabel Vertigo. Aphrodite’s Child is dan al uiteengevallen en de ex-leden zijn ver verwijderd van het duistere 666. Vangelis wordt wereldberoemd met zijn symfonische synthesizermuziek en soundtracks, terwijl Roussos met veel succes de jaren 70 kleurt met albums vol oubollige en Grieks gekleurde pop en volksmuziek vol zon, zee en bouzouki ’s. Hij overlijdt in 2015, zeven jaar later gevolgd door Vangelis.
My Friend The Wind - Demis Roussos
(MR)
