David Lynch was oorspronkelijk beeldend kunstenaar. Hij wilde zijn schilderijen zien bewegen en hieruit groeide een even bizar als succesvol en invloedrijk filmoeuvre. In films als Erasurehead, Lost Highway en Blue Velvet associeert hij als een schilder vrij met verhaallijnen en beelden en vervormt hij de realiteit tot een vaak kwaadaardige droomwereld. In zijn latere jaren vertaalde de op 15 januari 2025 overleden Lynch dit voornamelijk nog naar muziek.
In films als Wild At Heart en Blue Velvet spelen melodramatische jaren 50 en 60 muziek duistere rollen. Wie de playbackscene van Roy Orbisons In Dreams in Blue Velvet heeft gezien, zal nooit meer hetzelfde naar dit onschuldige liefdeslied luisteren.
Ook in het aanzienlijke muziekoeuvre dat de in 1946 geboren Lynch naliet, associeert en schildert hij vrijelijk met texturen en geluid. Elementen van blues, rock ‘n-roll en Amerikaanse showmuziek klinken op zijn rauwst op het album Blue Bob (2001), dat hij opneemt met technicus en zanger John Neff. Lynch gaat vooral tekeer op een vervormde, op zijn schoot liggende gitaar.
Voor de soundtracks van zijn films werkt Lynch meestal nauw samen met componist Angelo Badalamenti. Voor de muziek bij Inland Empire maakt hij ook een aantal eigen tracks, waarop voor het eerst ook zijn stem te horen is, zei het zwaar vervormd.
Op het album Crazy Clown Time lijkt Lynch in 2011 zijn vorm gevonden te hebben met een expressionistische en donkere combinatie van triphop-achtige elektronica, gitaarrock ‘n-roll en weirde zang. ‘Ook op muzikaal gebied opereert Lynch als uw reisleider naar de meest duistere krochten van het onderbewustzijn’, schrijft muziekweb.nl erover.
Als Lynch de zang aan een vrouw uitbesteedt, wordt zijn muziek zachtaardiger en romantischer. Denk daarbij aan de door Julee Cruise gezongen songs als Mysteries of Love en The Nightingale tijdens de lichtere momenten in Blue Velvet of de televisieserie Twin Peaks. Het album The Big Dream is in 2013 in alles de opvolger van Crazy Clown Time, tot in I’m Waiting Here het licht doorbreekt in de vorm van de Zweedse zangeres Lykke Li.
Lynch lijkt actrice, model en zangeres Chrysta Bell wel in zijn donkere en grillige beleefwereld mee te durven trekken. Cellophane Memories is het laatste album dat hij, in samenwerking met Bell, in 2024 uitbrengt. Het is dan al bekend dat hij, na jarenlang kettingroken, aan longemfyseem lijdt. Het zingen laat hij dan ook over aan Bell, die dit met verve doet.
Mark Ritsema