In 2000 komt Things to Make and Do uit, het derde studioalbum van Moloko. Het duo, dat bestaat uit zangeres Róisín Murphy en producer/muzikant Mark Brydon, breekt met dit album definitief door. Ook markeert dit album een muzikale verschuiving binnen het werk van het Britse tweetal. Waar hun eerste twee albums nog behoorlijk experimenteel waren, wordt Things To Make and Do als een van hun meest toegankelijke albums gezien.
Murphy en Brydon kozen op dit album, in tegenstelling tot eerder werk, voor een meer organisch geluid dat tot stand kwam met veel live instrumentatie. Op het album worden genres als elektronica, electropop, downtempo, funk en triphop in de blender gegooid en daarmee groeit Moloko uit tot een gevestigde pop- en dance-act.
De doorbraak van Moloko kwam mede door The Time is Now, de grootste hit van het tweetal. In het nummer vallen de strijkersarrangementen op, terwijl Murphy op expressieve en melancholische wijze zingt over het grijpen van de liefde op momenten die mogelijk later niet meer omkeerbaar zijn. De videoclip vangt perfect de zwoele en hypnotiserende sfeer van het nummer, waarin Murphy (die later als soloartiest tot een waar stijlicoon zal uitgroeien) in een opvallende outfit, in een kleurrijke omgeving aan het dansen is.
Met Pure Pleasure Seeker viert Moloko het hedonisme. Op speelse wijze worden funk, house, jazz en disco door elkaar heen gevlochten, terwijl een stuiterende baritonsaxofoon het nummer een heerlijke vaart meegeeft. Zoals wel vaker bij Moloko, vallen bij dit nummer de speelse teksten op. Hoewel dit nummer geen grote hit werd, groeide het uit tot een cultfavoriet bij de fans.
Net als Pure Pleasure Seeker heeft Indigo een indringende baslijn en donkere, sensuele en complexe ritmiek. Met dit nummer liet het duo hun experimenteerdrift weer wat meer doorschemeren. De kleur Indigo kan mogelijk gezien worden als symbool voor melancholie of spiritueel ontwaken. Het nummer heeft een bijna dreigende ondertoon, maar is door zijn stuwende karakter ook zeker dansbaar.
In Mother is de hoofdrol weggelegd voor het nerveuze piano arrangement dat het nummer een vervreemdende sfeer meegeeft. Tussen de regels door lijkt Murphy een lastige relatie met haar moeder te beschrijven. Door het ontregelde ritme en de dreunende bas is de ondertoon van dit nummer niet zwoel en melancholisch als bijvoorbeeld The Time Is Now, maar juist bijna agressief.
Het origineel van Sing It Back staat op Moloko’s tweede album I Am Not a Doctor (1998), maar die relatief experimentele en downtempo versie werd nooit een grote hit. De Duitse producer Boris Dlugosch maakte er in 1999 een dansvloer gerichte remix van, die insloeg in als een bom en Moloko de nodige boost in hun populariteit gaf. De remix werd in meerdere landen een top-10 hit en deed het goed in de clubs. Het tweetal besloot deze ritmische, funky versie daarom als afsluiter op hun derde album te zetten.
Jasper van Quekelberghe
