De Frank Boeijen Groep bracht in de jaren 80 maar liefst tien studioalbums uit. De groep scoorde grote hits met onder meer Zwart Wit en Kronenburg Park. Frank Boeijen gaat vanaf 1991 solo verder en blijft onverminderd productief. Een zomer aan het eind van de twintigste eeuw (1989) is het allerlaatste studioalbum van de Frank Boeijen Groep. Op de plaat staat een van de meest aangrijpende Nederlandstalige nummers ooit gemaakt.
Bob Dylan, Neil Young en Van Morrison zijn de muzikale voorbeelden van Frank Boeijen. Ook bewondert hij Jacques Brel en Léo Ferré. Zijn muziek zweeft dan ook ergens tussen pop en chanson. Aan het begin van zijn carrière tracht Frank Boeijen het new wave-geluid van Joe Jackson en Elvis Costello te vertalen naar een Nederlandse variant.
Robert Zimmerman is de echte naam van Bob Dylan. In dit nostalgische nummer kijkt Frank Boeijen terug op de tijd dat hij vaak naar de muziek van Dylan luisterde.
Boeijen tekent steevast voor de muziek en de teksten. Naast zijn zangstem horen we op de plaat ook zijn gitaarspel. Ten tijde van dit album bestond de Frank Boeijen Groep verder uit: Nels Busch (basgitaar), Henk Wanders (drums), Ger Hoeymakers (gitaar) en Jos Haagmans (toetsen). Op enkele tracks klinkt ook het orkest onder leiding van Dick Bakker.
De plaat heeft een stevige opener met scheurende gitaar. Het is tevens het titelnummer.
Frank Boeijen is al vaak geroemd om zijn prachtige poëtische teksten. Niet voor niets is hij onderscheiden met de Lennaert Nijgh-prijs als beste tekstdichter. Regelmatig schrijft hij ook maatschappelijk geëngageerde nummers. Zo kijkt Groeten uit Saigon terug op het onrecht van de oorlog in Vietnam en is het een ferme aanklacht tegen de Amerikaanse regering.
Zijn teksten zijn net als in ander werk melancholisch en soms dromerig. Maar op dit album lijkt de sfeer wat zwaarder. Afscheid is een terugkerend thema.
Ook kenmerkend voor het werk van Boeijen is zijn hese stemgeluid en het feit dat niet alles wat hij zingt even verstaanbaar is. Met name in zijn beginjaren moet hij zich hier nogal eens voor verantwoorden.
Een aangekondigde dood van een dierbare is de aanleiding voor dit persoonlijk nummer. Destijds werd het geen grote hit, maar later zou het uitgroeien tot een klassieker. Veel andere Nederlandse artiesten hebben het inmiddels ook gezongen: Guus Meeuwis, Edsilia Rombley, Liesbeth List én Frank Boeijen zong het later live in duet met Ramses Shaffy.
Boeijen was tevreden over dit lied omdat het zo eenvoudig maar toch veelzeggend is. Alleen het woord lievelingsrestaurant zat hem dwars. Dat had eigenlijk ‘ons favoriete restaurant’ moeten zijn, maar dat paste minder goed.
Gijs Kimenai
