Hindemiths Kammermusiken zijn typisch een product van de jaren 1920. De muziek is recht voor zijn raap, met
Kurt Weilliaanse ironie. Toch zijn de Kammermusiken ook heel ambachtelijk gemaakt, à la
Bach. Deze cd, met de Kammermusiken 4-7, vormt het complement van een album met de
eerdere Kammermusiken. De vijfde Kammermusik (1924) is een concert voor altviool, Hindemiths eigen instrument. Hindemith
… was toen overigens al twee jaar in de ban van de ‘onbeschrijfelijke zoetheid en zachtheid’ van de viola d’amore. In 1926 liet hij zelfs een viola d’amore bouwen, met op de krul de gelaatstrekken van zijn echtgenote Gertrud. Een Kammermusik met een solistische viola d’amore kon toen niet meer uitblijven (nr.6, 1927-29). Het meest imposant is misschien wel de vierde Kammermusik (1925), waarin de viool het opneemt tegen een groot en atypisch ensemble van lage strijkers, blazers en slagwerk. De zevende Kammermusik (1927), tenslotte, is een concert voor orgel. Voor het eerdere album mocht dirigent Christoph Eschenbach een Grammy in ontvangst nemen. (HJ)meer
