Naar eigen zeggen had componist Einojuhani Rautavaara een voorliefde voor de herfst. Het licht, de kleuren, de serene sfeer, je hoort het allemaal terug in stukken als het koorwerkje Herfst aan de monding van de rivier en het vogelconcert Cantus Arcticus. Rautavaara mooiste ode aan de herfst is ongetwijfeld Autumn Gardens (1999), dat hij in zijn dagboek omschreef als vol ‘grandioze melancholie’.
In dit stuk verwerkte Rautavaara een metafoor die voor veel van zijn muziek opgaat, de tuin. Sterker nog, als componist ziet hij verwantschap met het werk van een tuinman. ‘Beiden zijn observeerders en opzichters van natuurlijke groei. Daarom vergelijk ik mijn composities graag met een Engelse tuin, vrij-groeiend en organisch.’ Dit beeld gaat ook op voor Rautavaara’s Vioolconcert. (1977) Neem alleen al de atmosferische opening, waarbij de soloviool, begeleid door celesta, harp en strijkers, door een dromerig nachtlandschap dwaalt. Net zo melancholisch en sereen klinkt Rautavaara’s Sérénade pour mon amour (2016). Het zou zijn laatst voltooide compositie blijken. Inmiddels zelf in de herfst van zijn leven aangekomen, bracht Rautavaara daarmee een hommage aan zijn grote liefde: zijn echtgenote en muze.(JWvR)meer
