Als de muziekgeschiedenis iets bewijst, dan is het wel dat het aangaan van een muzikaal duel onherstelbare schade kan berokkenen aan iemands reputatie. Over Marchand is jarenlang meewarig geschreven, omdat hij voor een duel met Bach vluchtte -inmiddels is wel bewezen dat dat verhaal nergens op berust. Een dergelijk lot heeft Sigismond Thalberg (1812-1871) getroffen. Thalberg maakte kort na Liszt
… naam in Parijs als pianovirtuoos, zozeer dat de vraag rees wie er nu echt de beste pianist was. Liszt, die op het moment van Thalbergs Parijse successen in Zwitserland verbleef, keerde speciaal terug om zijn reputatie eens krachtig te herbevestigen. Hij publiceerde om te beginnen een denigrerend artikel over Thalbergs pianomuziek. Thalberg liet zich ook niet onbetuigd: toen hem werd gevraagd of hij samen met Liszt wilde optreden, antwoordde hij: 'Nee, ik wordt niet graag begeleid.' Er volgde een veelbesproken rechtstreeks duel in 1837, waarvan de uitkomst allerminst zo eenduidig Liszt als winnaar aanwees als latere muziekhistorici hebben gedaan. Sindsdien is Thalberg altijd als een soort schlemiel gezien; slechts een reguliere voetnoot in iedere Lisztbiografie. Deze cd bewijst dat Thalberg niet alleen een goed pianist moet zijn geweest, maar ook dat hij smaakvolle karakterstukken kon schrijven. Zijn "Soirées de Pausilippe op.75" - de titel verwijst naar Thalbergs buitenhuis - bestaat uit 24 'pensées musicales' en blijkt in deze uitvoering door pianist Francesco Nicolosi het beluisteren waard. (JvG)_meer
