In haar toelichting draait Julia Fischer er niet om heen: waarom een cd met de ogenschijnlijk oppervlakkige Pablo de Sarasate? Het historisch belang van deze Spaanse violist wordt door niemand ontkend. Saint-Saëns, Lalo en Bruch componeerden immers voor Sarasate. Als componerende vioolvirtuoos heeft Sarasate echter iets ondergeschikts, net als Paganini en Kreisler. Niet dat daar iets mis mee is.
Paganini was grensverleggend vanwege zijn virtuositeit. Kreislers stukjes ontroeren door hun eenvoud. Sarasate's licht fluitende viooltoon reflecteert als broos kristal (een toon die bij Julia Fischer overigens meer weg heeft van een schitterende diamant). Van een serieus iemand als Fischer zijn we echter het zwaardere repertoire gewend. Fischer geeft toe dat ze Sarasate slechts zelden in het openbaar speelt, en dan vaak alleen als toegift. Toch wijst ze erop dat de grote sterviolisten van weleer niet zo'n scherp onderscheid maakten tussen hoge kunst en entertainment. Met deze cd wil ze dan ook speelplezier en enthousiasme overbrengen, wat iets anders is dan holle virtuositeit en viooltechniek. Ieder stuk van deze cd ziet ze als een klein juweeltje met een bepaalde stemming en een verhaal. En het is precies dàt wat ze probeert te communiceren. (HJ)meer
