Ornette Coleman (Forth Worth, Texas, 1930) was eind jaren vijftig een van de belangrijkste vernieuwers in de jazz. Aanvankelijk speelde hij tenor- en altsaxofoon in rhythm & bluesbands in het zuiden van de VS. Hij was daarbij altijd op zoek naar een andere benadering van melodie en akkoordenschema, iets wat hem lang niet altijd in dank werd afgenomen. In 1958, inmiddels verhuisd naar Los Angeles, kreeg hij echter de kans om een eigen album op te nemen. Dat werd Something Else! waarop de jazzwereld voor het eerst kennis maakte met zijn bijzondere improvisatiestijl: een combinatie van nieuw en oud met een stevige basis in de blues maar niet gebonden aan akkoordenschema's, tonaliteit of een regelmatige tel. Met het album Free Jazz uit 1960 kreeg zijn stijl ook een naam. Het publiek raakte inmiddels wat meer gewend aan het genre en Coleman kreeg meer optredens. Samen met vaste compaan Don Cherry maakte hij enkele Europese tournees. Coleman was inmiddels ook trompet en viool gaan spelen. Eind jaren zeventig richtte hij zich op (free) funk met de band Prime Time. Coleman schreef een boek over de achterliggende theorie van zijn vrije benadering, getiteld Harmolodics, dat door vrijwel niemand wordt begrepen. (HB)
(bron: wikipedia)John Aaron Lewis (La Grange (Illinois), 3 mei 1921 - New York City, 29 maart 2001) was een Amerikaans jazz-pianist en componist en stond vooral bekend om zijn werk voor The Modern Jazz Quartet.
Lewis werd geboren in La Grange, Illinois en groeide op in Albuquerque, New Mexico. Hij leerde klassieke muziek spelen op piano door zijn moeder. Toen Lewis voor het Amerikaanse leger in de Tweede Wereldoorlog diende ontmoette hij daar de beroemde jazz-drummer Kenny Clarke. Ze verhuisden samen... meer
George Gershwin groeide op in een armoedige buurt in New York. Zijn ouders waren Russische immigranten die maar met moeite de eindjes aan elkaar konden knopen. Toch besloten ze om een oude piano aan te schaffen, zodat Ira Gershwin het kon gaan maken als musicus. Alleen bleek niet Ira, maar z’n jongere broer George het muzikale genie te zijn. Ira legde zich toe op het schrijven van teksten en samen werden de broers Gershwin absolute grootheden in de twintigste eeuwse musicalwereld. De composities van George zijn vandaag de dag nog steeds goed beluisterbaar en kunnen in een moderne setting zó opnieuw gebruikt worden. Het bewijs wordt geleverd door het lied Rhapsody in Blue uit 1924, die een aantal keer in de Top 2000 stond. Maar het bekendste voorbeeld is natuurlijk het tijdloze Summertime, dat ontelbare keren door ontelbare artiesten is gecoverd.
Charles Mingus legde alles wat hij in zich had aan ervaring in zijn spel. Hij was een krachtige en virtuoze bassist. Als componist putte hij uit de gehele jazzgeschiedenis, wat resulteerde in werk van indrukwekkende schoonheid. Maar hij was vooral een artiest wiens compromisloze geest zowel controverse als bewondering opriep. In de jaren veertig en vijftig werkte hij als bassist voor iedereen van Kid Ory en Louis Armstrong tot Charlie Parker en Thelonious Monk. Begin jaren vijftig maakte hij zijn eerste opnamen als bandleider, aan het eind van dat decennium was hij op de top van zijn kunnen als bandleider, arrangeur en componist. Hij verwerkte de invloed van gospel, blues en Europese klassieke componisten tot een bigband jazz formule, met een innovatieve en volledig unieke sound. Mingus overleed in 1979, maar zijn invloed op volgende muzikale generaties is onuitwisbaar.
