In een lied geeft de zanger een persoonlijke interpretatie van een gedicht. De door de componist aangegeven noten fungeren als leidraad maar zijn geen doel op zich. Tenminste, zo zou het moeten zijn. Maar het genre heeft erg geleden onder de ‘heiligverklaring’ van de noten in de 20ste eeuw. Klassieke muziek moest bewaard worden zoals de componist bedoeld had. Dat betekende dat een zanger van
… een lied exact moest zingen wat de componist genoteerd had - zo was de gedachte. Geen versnellingen of vertragingen, tenzij die aangegeven waren. Iedere rust keurig uitgeteld. En natuurlijk de woorden netjes AR-TI-CU-LE-REN. De muzikale fantasie werd gesmoord en de spontaniteit verdween. Dat wil niet zeggen dat er de afgelopen decennia geen mooie liedopnamen zijn gemaakt. Natuurlijk wel. Maar het lijkt erop dat zangers tegenwoordig het lied weer wat vrijer mogen benaderen. En wat een verademing is dat. Luister naar Cyrille Dubois op dit album en hoor het verschil. Hier worden geen noten gezongen maar wordt een verhaal verteld. Het klinkt allemaal zo bedrieglijk eenvoudig en naturel. Tekens van een uitzonderlijk begaafde zanger die zijn muzikale fantasie goed heeft kunnen ontwikkelen. Dubois heeft meerdere cd’s gewijd aan het Franse lied, veelal van onbekende componisten. Ze zijn allemaal aan te raden. Dit album is gewijd aan de uitstekende liederen van Gabriel Dupont, een talentvolle componist die helaas jong overleed aan tuberculose aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. (CP)meer