Paradiso

De Divina Commedia van de Florentijnse dichter Dante Alighieri (1265-1321) behoort tot de absolute hoogtepunten van de Westerse literatuur. Het derde deel van dit drieluik biedt een groots visioen van louter licht en gelukzaligheid, met als apotheose de aanschouwing van de goddelijke Drie-eenheid. Jakob Ter Veldhuis liet zich door dit Paradiso inspireren tot zijn gelijknamige 'video oratorium'. Schoonheid van melodie en klank speelt een belangrijke rol in deze productie, al wordt ook (anders dan bij Dante) het schaamteloze en banale breed uitgemeten. Het ongegeneerde kopergeschetter waarmee de muziek opent is even ordinair als de opening van het songfestival. Bij Ter Veldhuis groeit dit soort parodie boven zichzelf uit door sterk gekozen samples van tekstfragmenten (in dit geval van de crew van één van de Apollo-vluchten). Wat volgt is een goddelijke mix van clichés en platvloersheid. Zaken die de wijsneuzige Dante zonder pardon naar zijn hel verwees, worden door Ter Veldhuis in een paradijselijk licht gelouterd. En zo stuiten we tijdens deze hemelvaart niet alleen op een jubelende tv-dominee, maar ook op een hilarische Heaven of Lust en op een zwaar gedrogeerde Chet Baker in de Heaven of Narcotics. De première van Paradiso viel zeer ongelukkig op de dag na de aanslagen op het WTC in New York. Uit respect voor de slachtoffers werd vooraf stilte in acht genomen. Van de geplande stilte na het concert kwam echter niets terecht, omdat het dol enthousiaste publiek het applaudisseren niet kon laten. (HJ)meer