Traditionele en moderne muziek uit de Keltische landen. Niet alleen in Engeland, Ierland en Schotland hebben de Kelten een culturele voetafdruk achtergelaten, ook in het Franse Bretagne en Noord-Spaanse Galicië neemt de Keltische traditionele muziek een belangrijke plaats in. In de Verenigde Staten en Canada houden de bewoners van deze nieuwe wereld de Keltische overlevering levend. Naast de geografische diversiteit, verschillen de Keltische muziekvormen ook sterk onderling. Hierdoor menen sommige muziekliefhebbers dat de term 'celtic' niet meer is dan een marketingterm. Toch is het begrip langzamerhand gemeengoed geworden. Celtic kan zowel doelen op traditionele volksmuziek als op moderne pop. Vaak worden Keltische instrumenten gebruikt, zoals de viool, fluit, trommel, harp, dwarsfluit of doedelzak. Omdat celtic zo'n vergaarbak is, overlapt dit genre voor een deel met folkmuziek.
Oorspronkelijk de van generatie op generatie overgedragen volkseigen of regionale muziek, bestaande uit verhalende liedjes voor elke gemoedstoestand en gelegenheid: liefde, blijdschap, verdriet, bruiloft, werk, overspel, ziekte, dood, enzovoorts. Kent daardoor zeer veel uiteenlopende gezichten, al worden in het Westen meestal de Noord-Amerikaanse en Engelse variant bedoeld. De scheidslijnen met blues, country en singer/songwriters is vaak dun. Folkliedjes zijn vaak zo oud dat de oorspronkelijke componist onbekend is. In de jaren dertig speelden Alan Lomax en Harry Smith een belangrijke rol bij het conserveren van Amerikaanse folksongs. Zij trokken naar het platteland om daar de oude volksliedjes op te nemen. In de jaren zestig leefde folk weer op aan de hand van een jonge, naoorlogse generatie. Popgenres die gebruik maken van folkinvloeden zijn americana, folkrock en folkmetal. De avontuurlijke combinatie van folk met alternatieve pop die na 2000 opkomt wordt ‘freakfolk’ genoemd.
