In haar jeugd zingt de Almelose Ilse de Lange in verschillende plaatselijke countrybands, totdat ze in 1997 wordt binnengehaald door Warner Nederland, waarna contacten worden gelegd met de Amerikaanse vestiging in Nashville. Het contract dat ze daarmee sluit, als eerste Nederlandse countryartiest ooit, zorgt voor enorm veel publiciteit in Nederland. Het debuutalbum World Of Hurt (1999), dat ze opneemt met de Amerikaanse producer Barry Beckett, bereikt dan ook binnen de kortste keren de platina status. Na eindeloos uitstellen wordt de plaat tot grote teleurstelling van Ilse niet in Amerika uitgebracht. Op de platen die volgen verandert DeLange langzaam van typische countryzangeres naar een volwassen, mainstream rockzangeres. De populariteit van de goedlachse zangeres blijft onverminderd groot.
meer
Vanaf 1998 is Cristina Branco (1972) al een graag geziene gast op de Nederlandse podia. Na Canto Slauerhoff (2000) waarop ze gedichten van de Nederlandse dichter J.J. Slauerhoff op muziek zette bleek de liefde ook wederzijds. Met elk album werd de fado-zangeres door een groter publiek gehoord. In 2006 werkte ze samen met Bløf. Met het album Abril (2007) keek de zangeres ook buiten de fado en zong ze materiaal van singer/songwriter Zeca Afonso.
Youssou N’Dour is één van de absolute supersterren van Afrika. Wellicht was hij zich op jonge leeftijd al bewust van zijn toekomst want vanaf 1979 leidde hij Les Super Étoiles de Dakar (Supersterren van Dakar). Die groep was de pionier van de mbalax, de stadsmuziek van Senegal. De combinatie van pop, jazz, Cubaanse ritmes en West-Afrikaanse zang blijkt een winnende en de groep treedt veel op, uiteindelijk ook in Europa. De groeiende Westerse interesse in Afrikaanse pop zorgt ervoor dat N’Dour in 1986 een duet mag zingen op Peter Gabriel’s album So. Vanaf 1990 worden N’Dours soloalbums wereldwijd uitgebracht en ook goed ontvangen. Een duet met Neneh Cherry, 7 Seconds, wordt een hit in 1994 en luidt de definitieve doorbraak van de zanger in. N’Dour zet zich daarnaast in voor veel goede doelen.
Jan Garbareks scherpe en doordringende klank op tenor- en sopraansaxofoon is onlosmakelijk verweven met de ruimtelijke ‘ECM-sound’. Sinds 1970 verschenen vrijwel al zijn albums op dit label, waar onder ECM’s 500e uitgave Twelve Moons. Garbarek was al vroeg geïnteresseerd in de vrije en avant-gardistische zoektochten van John Coltrane en Albert Ayler en ontwikkelde die verder tot een soort new-age benadering. Zijn muziek zit vol met repeterende figuren en ademt een mystieke sfeer uit, waarvoor Garbarek put uit de volksmuziek van zijn geboorteland Noorwegen.
Voor de familie Rosenberg is het levend houden van de muzikale traditie van de briljante gitarist Django Reinhardt een succesvolle familiebusiness. Toch doet die omschrijving het talent van de drie broers tekort. Het Rosenberg Trio zet niet alleen de ‘gypsy swing’, maar nog veel meer genres naar hun vakkundige hand. Daartoe werkte het trio samen met een groot aantal artiesten onder wie Herman van Veen, Jan Akkerman, Stéphane Grapelli en Cor Bakker.
Herman van Veen (Utrecht, 1945) is eenn van die typisch Nederlandse kunstenaars wier werk zich bevindt op het kruispunt van theater, cabaret en luisterlied. De onvermoeibare alleskunner breekt in 1965 door met zijn theaterprogramma Harlekijn. Naast schrijver van veel liedjes, waaronder de hits Opzij en Hilversum III, is hij ook acteur, schilder en ambassadeur bij Unicef. In 1976 bedenkt Van Veen de eend Alfred Jodocus Kwak, die eerst opduikt in kinderboeken, maar in 1989 ook een eigen animatieserie krijgt. Van Veen is ook erg populair in Duitsland, waar hij onderscheiden werd met diverse prestigieuze prijzen.
Los Lobos uit East L.A. speelde aanvankelijk traditionele Mexicaanse muziek. Geïnspireerd door de Californische punkbeweging verlegde de band haar geluid. Begin jaren tachtig was Los Lobos een rockband om rekening mee te houden. De opgevoerde rootsrock van de band werd ingekleurd met invloeden uit conjunto en andere populaire Latijnse stijlen. Aan de hand van producer Mitchell Froom verkende Los Lobos in de jaren negentig nieuwe terreinen, zowel op tekstueel als muzikaal gebied.
Jackson Browne maakte halverwege de jaren zestig deel uit van de Californische Orange County folkscene, samen met onder andere Tim Buckley, Steve Noonan (een van de eersten die een Browne compositie opnam) en Greg Copeland (voor wie Browne later een album produceerde). Nadat velen – van Nico tot The Byrds – songs van hem hadden opgenomen begon voor Browne een uiterst succesvolle solocarrière. Hij werd de prominente, sensitieve singer/songwriter van de studio-rockscene van Los Angeles in de jaren zeventig en beleefde dat decennium zijn hoogtijdagen, samen met The Eagles en Linda Ronstadt. Dit stagneerde enigszins toen hij meer politiek beladen repertoire ging schrijven, ondanks dat de kwaliteit van zijn songs altijd hoog bleef.
(bron: wikipedia)Natalie Maria (Natalie) Cole (Los Angeles, 6 februari 1950 – aldaar, 31 december 2015) was een Amerikaanse jazzzangeres en actrice. Ze was de dochter van de jazzzanger Nat King Cole.
Cole maakte haar zangdebuut al op haar zesde, toen ze meezong op het kerstalbum van haar vader. Deze was verbaasd over het talent van zijn dochter en zorgde ervoor dat ze eenmaal per week kon optreden in een nachtclub.
Toen Cole vijftien jaar was, stierf haar vader aan longkanker. Na... meer
Gitarist Pat Metheny werd geboren in 1954 te Kansas City. Op achtjarige leeftijd begon hij met het spelen van trompet, maar toen hij twaalf was besloot hij over te gaan op gitaar. Al op zijn vijftiende deed hij ervaring op door samen met de belangrijkste jazzmuzikanten uit zijn woonplaats op te treden. In 1975 verscheen zijn eerste cd, Bright Size Life. Methenys meesterschap en veelzijdigheid als gitarist maakten hem niet alleen tot een geliefd artiest, maar ook een gewild docent. Al op zijn achttiende gaf hij les aan de Universiteit van Miami, op zijn negentiende aan Berklee; op beide universiteiten was hij de jongste docent ooit. Daarnaast gaf hij onder meer workshops aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. In 1977 vormde hij de Pat Metheny Group, waarvan toetsenist Lyle Mays de enige is die sinds de eerste bezetting is gebleven. Methenys solowerk, met zijn trio en met de Group heeft hem talloze onderscheidingen als Grammys opgeleverd en in 2003 kreeg hij de Bird Award voor Special Appriciation. (IV)
Saxofonist Maceo Parker (North Carolina 1943) is een van de sleutelfiguren uit de funk. Hij speelde in de band van James Brown en later ook in Parliament-Funkadelic en samen met Prince. Vanaf 1990 richt Parker zich op een solocarrière waarbij hij, vooral bij liveshows, sterk leunt op het werk van zijn voormalige broodheren. Parker is ook een verdienstelijk zanger die, wanneer hij zijn zonnebril opzet, een feilloze imitatie van zijn held Ray Charles kan geven. Parker en zijn band treden regelmatig op in Nederland (onder meer op North Sea Jazz) en trekken altijd volle zalen met hun wervelende funkshow.
Met haar pianostijl, onderkoeld sensuele zang en fotogenieke uiterlijk veroverde Diana Krall eind jaren negentig stormenderhand de jazzwereld. Rond de millenniumwisseling had ze zich definitief gevestigd als een van de bestverkopende jazzartiesten. Haar album All For You (1996) was een eerbetoon aan Nat ‘King’ Cole, een van de zangers die haar hebben gevormd. Sinds die tijd bleef ze redelijk trouw aan die traditionele jazz, met uiterst succesvolle resultaten.