Na mangueira [cd-single]

Braziliaanse popmuziek en dance. Moderne Braziliaanse muziek wordt vaak aangeduid met het paraplubegrip Música Popular Brasileira, of kortweg MPB. Voorloper hiervan was de tropicália beweging, soms ook tropicalismo genoemd. Muzikanten als Caetano Veloso, Gilberto Gil en Jorge Ben Jor beginnen eind jaren zestig traditionele muziek met psychedelische rock te vermengen. Door hun kritische teksten worden de meeste tropicáliamuzikanten door het militaire regime geboycot. Terzelfder tijd komen een aantal MPB-iconen op, zoals Chico Buarque, Milton Nascimento en Elis Regina, die aan de ene kant leunen op traditionele genres, maar aan de andere kant niet bang zijn om te experimenteren met modernere stijlen. Deze lijn van muzikanten met een eigen karakteristiek geluid, loopt door tot dit moment. Marisa Monte en Chico César geven in de jaren negentig de MPB een nieuw geluid. Ook op dansgebied heeft Brazilië meer te bieden dan de samba alleen. De lambada-rage uit de jaren tachtig vindt zijn oorsprong in het noordoosten van dat land, waar Afrikaanse en Caribische invloeden groot zijn. Ook uit die regio komt de axé, een opzwepende mix van Braziliaanse reggae en percussie. Daniela Mercury en Ivete Sangalo maakten deze muziek vanaf de jaren negentig populair.

Hoewel veel popmuziek betiteld kan worden als dansmuziek, heeft dance als genre specifiek betrekking op grotendeels elektronische muziek die speciaal bedoeld is om de dansvloer vol te krijgen en die zich richt op de bijbehorende clubcultuur. Die cultuur ontstond in de discotheken van de jaren zestig en kreeg in het daaropvolgende decennium een eigen soundtrack met de komst van de discomuziek. Als genre-aanduiding werd de term dance pas gemeengoed in de jaren tachtig, toen house zijn intrede deed. In de jaren negentig was dance synoniem met eurodance, de elektronische top-40 muziek die te poppy was om door te gaan voor house. Eurodance-artiesten als 2 Unlimited, Haddaway en Snap goten invloeden uit rap en house in een goed verkopend popjasje.