Saxofonist, klarinettist en bandleider Willem Breuker (1944) hoorde voor het eerst jazzmuziek toen hij tien jaar oud was. Het was een radio-uitzending met daarin de Nederlandse saxofonist
Piet Noordijk, met wie Breuker op latere leeftijd zelf zou optreden. De jonge Breuker luisterde naar alle muziek, van jazz tot moderne klassieke muziek met één uitzondering: rock-’n-roll. Aan zijn debuutalbum Contemporary Jazz For Holland/Litany For The 14th Of June 1966 gaat een periode vooraf van bandwisselingen, schandaaltjes en ander rumoer. Dat zal in de rest van zijn carrière altijd zo blijven. Tot zijn talrijke bijdragen aan de Nederlandse muziek behoren de oprichting van twee onafhankelijke platenlabels (BV Haast en ICP), subsidieregelingen voor jazzmuzikanten bij de Nederlandse overheid en natuurlijk de talrijke platen die hij maakte met zijn Willem Breuker Collectief. Breuker werd in zijn carrière met talrijke prijzen onderscheiden, waaronder de Nederlandse Jazz Prijs in 1970.
Sinds zijn definitieve doorbraak als componist met Sinfonia (1974) is Tristan Keuris altijd een buitenbeentje gebleven in het Nederlandse muziekleven. ‘Ik hoor niet tot een groep, en ook niet tot een generatie’, zei hij eens. Als student van Ton de Leeuw maakte hij zich aanvankelijk de toen geldende principes van het serialisme eigen, maar wierp dit grauwe juk al snel van zich af. Niet Schönberg, Stockhausen of Boulez waren zijn idolen, maar Tsjaikovski, Mahler en Stravinski. Achter Keuris’ muziek vinden we dan ook geen statistische administrateur, maar een componist die, zoals hij zelf zei, ‘een verhaal wil vertellen’. Dit verhaal vertelt hij aan de hand van veelal traditionele genres zoals sonate, kwartet, serenade en concert, maar blijft verstoken van elke vorm van vals neoromantisch sentiment. Dankzij zijn sublieme instrumentatiekunst was Keuris rond 1970 een van de eersten die weer voor symfonieorkest componeerde. Eind jaren tachtig doet de zangstem haar intrede en laat hij de formele titels enigszins los. Werken uit deze periode als To Brooklyn Bridge (1988), Three Michelangelo Songs (1990) en Laudi (1993) vormen niet alleen hoogtepunten in het oeuvre van Tristan Keuris, maar nemen ook in de Nederlandse hedendaagse muziek een markante plaats in. (JWvR)
