De ‘diva van de jazz’ Cassandra Wilson (1955) speelde op jonge leeftijd piano en gitaar, maar koos uiteindelijk voor zang en werd een van de bekendste jazzzangeressen van de jaren negentig. Ooit het gezicht van het avant-gardistische New Yorkse M-Base Collective, bracht ze haar eerste soloalbum Songbook in 1985 uit. Hoewel hierna nog enkele platen verschenen, verkreeg ze haar echte roem pas met Blue Light Till Dawn uit 1993, waarop ze terugkeerde naar een meer bluesgeoriënteerd geluid. Sindsdien brengt ze oude blues- en folknummers uit die ze op nieuwe manier interpreteert. Voor haar album Belly Of The Sun (2002) reisde ze af naar de Mississippidelta in het zuiden van de Verenigde Staten - ‘op pelgrimage naar het binnenste van de blues’ - waar ze nummers opnam in onder meer een station en goederenwagon. In 2003 verschijnt de cd Glamoured, waarop ze o.a. nummers van Willie Nelson, Bob Dylan en Muddy Waters covert. (IV)
In de late jaren tachtig legde Public Enemy verbanden tussen politiek, soulmuziek, hardrock, marketing, turntablism en rap. Zo maakte ze van hiphop een wereldwijde, grootstedelijke jeugdbeweging. Public Enemy’s vooruitstrevende albums kunnen beschouwd worden als avant-garde kunstwerken, waarvan de onvergelijkbare samplebronnen samensmolten tot een glorieus chaotisch mozaïek van polyfonie en Afro-Amerikaanse onrust. Aangestuurd door de politieke furie van Chuck D, verlevendigd door de capriolen van Flavor Flav, en in het controversiële getrokken door Professor Griffs etnocentriciteiten, beïnvloedde Public Enemy praktisch iedere rapper die volgde in hun kielzog.