Hans Dulfer (Amsterdam, 1940) omschreef zichzelf ooit als ‘beroepsoproerkraaier’. En terecht, want als geen ander weet de tenorsaxofonist af en toe het Nederlandse muziekleven wakker te schudden, bijvoorbeeld door zich op te werpen als een pleitbezorger voor het downloaden van muziek en door zijn muziek uit te brengen op USB-stick. Een andere benaming die hij voor zichzelf gebruikt is: ‘de vader van’, verwijzend naar het grote succes van zijn dochter Candy. Vader Dulfer leerde zichzelf saxofoon spelen met Coleman Hawkins als grote voorbeeld. Eind jaren vijftig was hij actief in het combo van Clous van Mechelen. Later speelde hij in Heavy Soul Inc. (met onder andere gitarist John McLaughlin); Ritmo Natural (de voormalige ritmesectie van Max Woiski jr.); het Theo Loevendie Consort en eigen bands als Reflud; De Perikels en Tough Tenors. Aan het eind van de jaren negentig had Dulfer veel succes in Japan met een mix van jazz en dance; voor zijn single ‘Streetbeats’ kreeg Dulfer er een gouden plaat. Dulfer was naast saxofonist autoverkoper; bestuurslid van het Bimhuis; directeur van poptempel Paradiso, columnist van OOR en radiopresentator. Hij won vele prijzen, bijvoorbeeld de Wessel Ilcken-prijs (1969), de Bird Award (1993) en twee maal de GM Car Seller Award. In 2002 werd hij geridderd in de Orde van de Nederlandse Leeuw. meer