Gestart op bevrijdingsdag (5 mei) 1945 als amateur/studentencombo is de Dutch Swing College Band uitgegroeid tot een wereldwijd bekend jazzensemble. Het is tevens Nederlands langst bestaande oude stijl-jazzband. De groep ontstond uit een plan van klarinettist Peter Schilperoort en pianist Frans Vink om een school op te richten voor jonge jazzmusici. Aanvankelijk speelde de band van dit Dutch Swing College jazz uit de jaren dertig, maar leider Schilperoort richtte zich meer en meer op oudere jazzstijlen als New Orleans en dixieland. Na zijn dood in 1990 was het aan de inzet van de nieuwe leider Bob Kaper te danken dat de groep bleef voortbestaan. Terug in de originele line up van zeven man, waaronder vier blazers, geven ze met hun eigen muzikale aanpak de dixieland, boogie woogies, stomps en bluesnummers gestalte.

De Haarlemse tenorsaxofonist/klarinettist Ruud Brink (1937) behoorde tot de lyrische rietblazers in de Four Brothers-stijl van Zoot Sims, Stan Getz, Herbie Steward en Serge Chaloff. Hij speelde met een ontspannen swing en een soepele toon. In zijn jonge jaren trad hij op met de The Diamonds, het Ted Powder-sextet en het Rob Pronk-Boptet. Later werd hij veel gevraagd in platenstudio’s. Van 1963 tot 1980 speelde hij bij de Skymasters. Los daarvan deed hij optredens met Ben Webster, Zoot Sims, Thad Jones, Joe Pass, Ray Charles en vele anderen. Na een ziekteperiode volgde zijn come back in 1982 in de Meervaart bij het NOS jazzfestival, met het Ruud Brink/Irv Rochlin Quartet. Na het overlijden van Sandy Mosse volgde hij deze op als docent aan het Haags Conservatorium. Met Greetje Kauffeld en Peter Nieuwerf vormde hij een bijzonder trio dat een vorm van jazzmuziek ontwikkelde die het best omgeschreven kan worden als ‘jazz-kamermuziek’. In 1990 zou hij de Bird Award krijgen op het North Sea Jazz Festival, maar hij overleed vijftien dagen voor de uitreiking. De onderscheiding werd toen door mede-winnaar Stan Getz uitgereikt aan Ruud Brink Jr.