Frank Sinatra is een waar icoon binnen de Amerikaanse muziek. Hij definieerde de naoorlogse, verfijnde popzang en vertoefde meer dan vijftig jaar in de schijnwerpers. Na in zijn beginjaren te hebben gewerkt met Harry James, Tommy Dorsey en anderen, werd Sinatra in één klap wereldberoemd met hitalbums en Hollywoodfilms. Zijn hippe, onderkoelde voordracht was het toonbeeld van cool. Tegelijk had hij een nuchtere manier van doen waarmee hij het publiek makkelijk voor zich innam. Zijn carrière kenmerkte zich door hoge toppen en diepe dalen – de details van zijn privéleven waren niet altijd geschikt voor de openbaarheid – maar tot het einde van zijn leven toe werd bij iedere comeback de enorme loyaliteit van zijn fans alleen maar groter.
meer
Hoewel hij samen met Frank Sinatra stadions wist te vullen, was Martin van huis uit geen zanger. Aanvankelijk richtte Martin zich op boksen, later vormde hij een komisch duo op met Jerry Lewis en acteerde hij in films. In zijn hoogtijdagen (jaren zestig en zeventig) presenteerde hij de succesvolle Dean Martin Show en trad hij met Frank Sinatra en Sammy Davis Jr vaak op in Las Vegas. Martin had het stoere imago van de grollende Itlaiaanse immigrantenzoon die het gemaakt had en graag een borrel luste. Na het overlijden van zijn zoon in 1987 trok een treurende Martin zich terug uit het publieke leven. Hij overleed op eerste kerstdag van 1995.
Ella Fitzgerald was de belangrijkste uitvoerende van het American Popular Songbook, vanwege haar onvergelijkbare kwaliteiten en zorgvuldige materiaalkeuze. Met producer Norman Granz legde ze aan verschillende componisten gewijde ‘songbooks’ op vinyl vast. Daarmee maakte Fitzgerald definitieve versies van de liederen van de belangrijkste Amerikaanse songschrijvers. Fitzgerald had een enorm stembereik en gedurende het grootste deel van haar carrière behield haar stem de jeugdige, licht vibrerende klank. Daardoor klonken haar versies opvallend fris, vooral haar ‘scat’-materiaal. Hoewel vele uitstekende artiesten haar hebben opgevolgd, zal er hoogstwaarschijnlijk nooit meer iemand opstaan die het American Songbook zo subliem vertolkt.
Trompettist en zanger Louis Armstrong is misschien wel de meest invloedrijke artiest in de geschiedenis van de jazz. Hij begon in de jaren twintig in de "hot" bands van New Orleans en was een van de eersten die solo-improvisatie in het jazzidioom integreerden. In de komende decennia veranderde zijn stijl nauwelijks, maar hij had vele volgelingen. Armstrong, die ook bekend was onder de koosnaam "Satchmo", was een van de meest geliefde figuren in de Amerikaanse populaire muziek. Zijn vruchtbare opnamecarrière, en het tijdloze karakter van zijn muziek, dragen er zorg voor dat zijn erfenis zal blijven voortbestaan.
(bron: wikipedia)Nathaniel Adams Coles (Montgomery, 17 maart 1919 - Santa Monica, 15 februari 1965) was een Amerikaanse jazzzanger, pianist en songwriter. Cole wordt algemeen beschouwd als een van de beste mannelijke vocale jazz- en balladvertolkers van de jaren vijftig en zestig.
Nat "King" Cole, zoals hij meestal genoemd wordt, werd in Montgomery, Alabama geboren.
Op vierjarige leeftijd verhuisde het gezin naar Chicago. Nats vader was slager en diaken in de True Light Baptist Church. De jonge Nat werd door zijn moeder,... meer
De Canadese zanger Michael Bublé (Vancouver 1975) koos ervoor om geen eigentijdse rock of pop te zingen, net als
Harry Connick Jr. in de jaren tachtig en negentig. Hij verschilde van zijn generatiegenoten door zijn voorliefde voor de swingende klanken uit de jaren veertig en vijftig. Bublé had als
Sinatra-achtige crooner al veel podium- en studio-ervaring opgedaan toen hij in 2003 met zijn
titelloze debuutalbum doorbrak. Die cd maakte hem in één klap tot een gevestigde naam.
Serge Gainsbourg was een even rusteloze als muzikale kameleon die vanaf de jaren vijftig zijn unieke stempel drukte op de Franse muziek. Hij begon als keurig gekapte chansonnier. Zijn liedjes uit de jaren zestig werden sterk beïnvloed door beat en rock-‘n-roll. Met het ondeugende Je T’Aime (Moi Non Plus) scoorde hij, ondanks de weigering van veel radiostations om het nummer te spelen, een grote hit. Op latere albums experimenteerde Serge ook met rock, reggae (in samenwerking met
Sly & Robbie), filmmuziek, disco en electro. Daarbij ging hij in zijn teksten geen enkele controverse uit de weg. Zo leidden een reggaeversie van het Franse volkslied (
Aux Armes Et Caetera) en een smakeloos duet met zijn jonge dochter (Lemon Incest) tot woedende reacties. Gainsbourg overleed in 1991. Zijn Parijse huis aan de Rue de Verneuil groeide uit tot een bedevaartsoord onder zijn fans.
Er bestaan maar weinig muzikanten in de moderne popmuziek die werkelijk ‘geniaal’ kunnen worden genoemd, maar in het geval van Ray Charles is deze typering terecht. Zijn oorspronkelijke manier van zingen, met invloeden uit zowel gospel als popmuziek, heeft nadien talloze grote zangers geïnspireerd. In zijn lange, productieve carrière als platenartiest, die begon in 1949, was Charles misschien wel de beste vertolker van popmuziek van na de oorlog. Als begaafd pianist, songwriter en vocalist werd hij een meester in iedere stijl die hij aanpakte, zoals rhythm-and-blues, country, blues en soul. De man die onuitwisbare rhythm-and-bluesklassiekers schreef als I Got A Woman en What’d I Say overleed in 2004 als een meervoudig legende. Datzelfde jaar zorgde een opvallende acteerprestatie van Jamie Foxx, in de biografische film Ray, voor een waardig cineastisch eerbetoon.
Thelonoius Monk is een van de meest invloedrijke jazzpianisten en –componisten van de afgelopen eeuw. Een van zijn bekendste composities is Round Midnight, een stuk waarin de stijl van Monk goed is te herkennen: alle noten worden even ferm en duidelijk gespeeld. Ook het abrupte afbreken van sommige noten is kenmerkend voor de pianist. Monk heeft gedurende dertig jaar veel succes en speelt samen met de grootste jazzartiesten waaronder Miles Davis, John Coltrane en Sonny Rollins. Hij heeft wel zo nu en dan last van een psychische aandoening en halverwege de jaren zeventig trekt hij zich terug in een verzorgingshuis. Er staat wel een piano, maar Monk speelt nooit meer. In 1982 overlijdt Thelonious Monk op 64-jarige leeftijd aan een beroerte.
Pianist Oscar Peterson (Canada, 1925) was een van jazzartiesten met de meeste opgenomen albums. Aan het begin van zijn carrière ging hij een samenwerking aan met producer Norman Granz en sinds de jaren vijftig was hij een van de steunpilaren van Granz’ labels (Verve en Pablo). Peterson werkte hoofdzakelijk in triobezettingen met afwisselend gitaar & bas of bas & drums, maar deed ook solo-optredens en concerten met grotere groepen en een volledig orkest. Hij beschikte over een fabuleuze techniek waarmee hij altijd krachtige swingende muziek wist te produceren in een unieke eigen stijl die het midden hield tussen swing en bop.
(bron: wikipedia)Fred Astaire, geboren als Frederick Austerlitz (Omaha (Nebraska), 10 mei 1899 – Los Angeles, 22 juni 1987) was een Amerikaans film- en Broadway ballroom danser, zanger en acteur. Hij wordt vaak in een adem genoemd met Ginger Rogers met wie hij tien films maakte.
"Astaire" was een naam die hij samen met zijn zus Adele had aangenomen voor hun vaudeville act toen zij ongeveer 5 jaar oud waren. Er wordt gezegd dat de naam komt van een oom die L'Astaire... meer
Toen in 2002 Jamie Cullum op het toneel verscheen met zijn mix van jazz, pop en een vleugje rock, werd de charmante en hippe Brit direct omarmd door een groot publiek. Cullum bleek als geen ander een grote schare mensen te kunnen interesseren voor liedjes die dankzij jazzinvloeden wat ingewikkelder in elkaar zaten dan de gemiddelde popmuziek. Zijn eerste twee platen werden grotendeels gevuld met favoriete nummers van andere artiesten, uiteenlopend van George Gershwin tot Radiohead, maar vanaf Twentysomething (2004) stonden er steeds meer eigen composities op zijn albums. Rond deze tijd werd Cullum ook in Nederland een vaste waarde. Het poppy album Catching Tales en het meer op rock georiënteerde The Pursuit deden het erg goed in de Nederlandse hitlijsten.
Als hét fotomodel van de cooljazz in jaren vijftig was Chet Baker een tijdlang het icoon van de sensitieve subcultuur van dat decennium. Maar in plaats van de ladder van beroemdheid te bestijgen bleef hij een outsider, de belangrijkste onder de ’beautiful losers’. De daaropvolgende dertig jaar verscheen hij in en uit de schijnwerpers door briljante momenten af te wisselen met fysieke aftakeling en persoonlijke misère. Nadat zijn tanden uit zijn mond werden geslagen bij een drugsgerelateerde vechtpartij, stopte hij lange tijd met spelen. Toen hij eindelijk zijn comeback maakte, bleek hij een nog steeds krachtige, maar rusteloze geestverschijning. In 1987 verscheen de met gejuich ontvangen Baker-documentaire Let’s Get Lost, maar een jaar later, onder invloed van drugs, viel Baker uit het raam van een Amsterdams hotel en stierf een dood die net zo tragisch was als zijn door genialiteit gekenmerkte leven.
Trompettist John Birks “Dizzy” Gillespie was een van de grondleggers van de bebop. Gillespie (1937, Cheraw, South Carolina) speelde trompet in bigbands van achtereenvolgens Teddy Hill en Cab Calloway. In nachtelijke jamsessies in Minton's Playhouse in New York overschreed hij samen met gelijkgestemden als saxofonist Charlie Parker, pianist Thelonious Monk en drummer Kenny Clarke de grenzen van de swing door te experimenteren met harmonische vernieuwingen, complexe thema’s, hoge tempo’s en verrassende ritmische accenten. Gillespie, tegelijkertijd de leidende theoreticus en grootste entertainer van de bebop, leidde eigen combo’s en een bebopbigband. Hij voegde meer en meer Afro-Cubaanse elementen toe aan de bebop en werd zo een wegbereider voor de latin jazz. Zijn karakteristieke verschijning met schuin omhoog gebogen trompet en enorm uitpuilende wangen deden haast vergeten dat hij een virtuoos trompettist was.
Nina Simone was een geweldig pianiste, een meeslepend vocaliste en een compromisloze persoonlijkheid. Met haar politiek-maatschappelijk bewustzijn en brede smaak onderscheidde ze zich van de concurrentie. Haar interpretaties van soul, jazz, blues en standards zijn verbluffend en uniek, niet voor niets noemen de fans haar “The Goddess”. Ze vestigde haar naam als jazzgrootheid met een ontroerende vertolking van George Gershwins I Loves You Porgy. Tot haar invloedrijke werk uit de jaren zestig behoren Forbidden Fruit en I Put A Spell On You. Een van haar singles, Don’t Let Me Be Misunderstood, werd later een wereldhit voor The Animals. Later zou ze minder regelmatig opnemen, maar in 1987, tijdens een periode waarin ze zich vrijwillig had teruggetrokken in Frankrijk, had ze een toevalshit nadat haar versie (uit de jaren vijftig) van My Baby Just Cares For Me was gebruikt in een tv-reclame. Simone overleed in 2003 in haar huis in Frankrijk. Ze werd 70 jaar.
(bron: wikipedia)The Andrews Sisters was een Amerikaans trio van de drie zingende zusjes LaVerne Andrews (1911-1967), Maxene Andrews (1916-1995) en Patty Andrews (1918-2013).
Contra-alt Laverne, sopraan Maxene en mezzosopraan en hoofdzangeres Patty werden geboren in Mound in de staat Minnesota. Ze begonnen hun zangcarrière als imitators van de Boswell Sisters. Na verschillende tournees werden ze in 1937 ontdekt. Hun muziek werd tijdens de Tweede Wereldoorlog veel voor de troepen gespeeld en de zussen verschenen in vele films, die ter motivatie van... meer
(bron: wikipedia)Marilyn Monroe pseudoniem van Norma Jean Mortenson; kerkelijke doopnaam: Norma Jean Baker, (Los Angeles, 1 juni 1926 – aldaar, 5 augustus 1962), was een Amerikaanse actrice en zangeres. Zij werd als sekssymbool een icoon in de jaren vijftig.
Marilyn Monroe had een moeilijke jeugd. Haar moeder was Gladys Pearl Mortenson, geboren Monroe,[Berniece Baker Miracle: My sister Marilyn: A memoir of Marilyn Monroe. Algonquin Books, 1994, ISBN 1-56512-070-1] eerder gehuwd met John Baker. Norma Jeans moeder liet zich nog naar... meer
(bron: wikipedia)Peggy Lee, artiestennaam van Norma Dolores Egstrom, (Jamestown (North Dakota), 26 mei 1920 – Bel-Air (Los Angeles), 21 januari 2002) was een Amerikaanse jazz- en popzangeres, songwriter, componist en actrice, bekend om haar verleidelijke, hese stem en gereserveerde 'coole' zangstijl. Haar bekendste nummers waren Why Don't You Do Right, Fever en Is That All There Is?.
Peggy Lee verhuisde als tiener naar Fargo, waar ze werk kreeg als zangeres bij een radiostation. Op aanraden van haar baas veranderde ze haar... meer
Het lukte Billie Holiday, het schoolvoorbeeld van een jazzzangeres, altijd om haar hart te leggen in elk liedje dat ze zong. Met haar frêle stem en bondige stijl wist ze zelfs de meest luchtige popliedjes een hartverscheurende draai mee te geven. Haar beste muziek zit vol emotie, zowel vrolijkheid als wanhoop, en maar weinig muzikanten wisten dat gevoel te evenaren. Van het midden van de jaren dertig tot het midden van de jaren veertig bevond Lady Day zich op de top van haar kunnen. Ze nam albums op met vele zwaargewichten uit de jazz, zoals Benny Goodman, Duke Ellington en Lester Young. In de late jaren veertig leidde haar heftige liefdesleven en haar drank- en drugsgebruik tot problemen, waarbij ze uiteindelijk ook met de sterke arm der wet in aanraking kwam. Ook Holidays gezondheid holde achteruit, wat uiteindelijk leidde tot haar dood in 1959. Haar woelige privéleven zorgde dat ze in haar tijd de krantenkoppen haalde, haar unieke talent maakte haar tot een tijdloze legende.
Met haar pianostijl, onderkoeld sensuele zang en fotogenieke uiterlijk veroverde Diana Krall eind jaren negentig stormenderhand de jazzwereld. Rond de millenniumwisseling had ze zich definitief gevestigd als een van de bestverkopende jazzartiesten. Haar album All For You (1996) was een eerbetoon aan Nat ‘King’ Cole, een van de zangers die haar hebben gevormd. Sinds die tijd bleef ze redelijk trouw aan die traditionele jazz, met uiterst succesvolle resultaten.
De jazzchanteuse Norah Jones was dé verrassing van 2002. Haar debuutalbum Come Away With Me (2002) op het prestigieuze jazzlabel Blue Note raakte een gevoelige snaar bij luisteraars wereldwijd en werd overladen met Grammy Awards. Zonder compromissen te sluiten wist Jones een breed publiek voor haar mix van jazz en pop te vinden. Feels Like Home (2004) en Not Too Late (2007) lieten een wat meer rootsy geluid horen, maar waren stilistisch grotendeels identiek. Met The Fall (2009) brak ze met deze traditie. Op dit album speelde Jones naast piano voor het eerst ook elektrische gitaar.
“The incredibly lovely sound of Stan Getz”. Wel wat zelfingenomen om zoiets van jezelf te zeggen, maar Stan Getz had wel gelijk. Vrijwel geen enkele andere saxofonist kon zo’n lyrisch geluid halen uit zijn tenor. Met dat geluid en zijn vloeiende lijnen was Getz veel te horen op bossa nova-cd’s en zelfs enkele smooth fusion albums. Daardoor zou je haast vergeten dat hij een geweldig improvisator was in een stijl die het midden hield tussen cool jazz en hard bop. Getz (1927) maakte eind jaren veertig indruk als frontman van de Four Brothers, de beroemde saxofoonsectie van het orkest van Woody Herman. Daarna begon hij kleine groepen te leiden met onder meer Jimmy Raney en Horace Silver. Zijn grootste succes, commercieel gezien, scoorde hij in een Braziliaans getinte samenwerking met gitarist Charlie Byrd en de bossa nova-hits Desafinado en The Girl From Ipanema.
(bron: wikipedia)Benjamin David (Benny) Goodman, bijnaam The King of Swing (Chicago, 30 mei 1909 - New York City, 13 juni 1986) was een beroemd Amerikaans jazzmusicus.
Als zoon van arme Joodse immigranten leerde hij klarinet spelen in een jeugdorkest dat door een goed doel werd gefinancierd. Op school leerde hij drummer Dave Tough kennen. Hij bleek al op jonge leeftijd een getalenteerd muzikant en speelde mee met The Austin High School Gang. Op twaalfjarige leeftijd imiteerde hij al de bekende bandleider... meer