Aanvankelijk was Green Day één van de vele punkrockgroepen in Californië, maar met hun derde album Dookie (1994) wist de groep een goudader aan te slaan. De groep verkocht alleen in de VS al tien miljoen stuks van het album en wist zelfs top-40 hits (Basket Case) te scoren. Het maakte de groep tot mikpunt van mensen die commercieel succes niet ‘punk’ vonden. Green Day trok haar eigen plan en rekte de grenzen van punkrock steeds verder op, onder meer door de ‘punk rock opera’ Boulevard Of Broken Dreams te componeren. Toch verloor de groep niet al haar wilde haren: het album American Idiot was een geïnspireerde aanklacht tegen het afbraakbeleid van George W Bush.

Met haar enorme vocale bereik (acht octaven) en tachtig miljoen verkochte exemplaren van haar albums, werd Mariah Carey gezien als de gedoodverfde opvolgster van popdiva Whitney Houston. In de jaren negentig was Carey de belangrijkste pop- en r&b artiest. Naar het einde van de jaren negentig schoof haar geluid meer op in de richting van hiphop. Haar filmdebuut Glitter (2001) flopte en vormde een kras op haar verder smetteloze carrière. Met haar comeback album The Emancipation Of Mimi uit 2005 wist ze haar status als popdiva echter weer te bevestigen.

Bono Vox van U2 was een van de weinige echte rockhelden van de jaren tachtig. Hij wist met de Ierse band internationaal erkenning af te dwingen met een politiek betrokken benadering van muziek. Met zijn vroege werk bracht de band alternatieve rock naar de stadions, waarbij Bono’s expressieve vocalen en de heldere gitaarlijnen van The Edge nauw communiceerden met de ritmesectie, die bestond uit bassist Adam Clayton en drummer Larry Mullen Jr. In 1987 bereikte U2 de supersterrenstatus met het album The Joshua Tree, waarmee hun geluid uit de jaren tachtig een groots hoogtepunt bereikte. In de jaren negentig begon de band bewust afstand te nemen van dat epische imago en voegde elementen uit ambient, dance en elektronica toe aan het songmateriaal van Achtung Baby uit 1991. Gedurende dat decennium putten ze verder uit deze bron. Ze begonnen de 21ste eeuw in hun triomfantelijke oude vorm en werden gebroederlijk omarmd door zowel nieuwe fans als fans voor het leven.

Bruce Springsteen dook voor het eerst op in New Jersey aan het begin van de jaren zeventig. Begeleid door zijn onstuimige E Street Band, klonk hij aanvankelijk als een kruising van Bob Dylan en de vroege Tom Waits. Het verstevigen van zijn geluid leverde het meesterwerk Born To Run (1975) op, dat lovende kritieken ontving vanwege de Phil Spector-achtige grandeur en de rauwe songteksten. Negen jaar later brak Springsteen met het opgepompte stadionrockgeluid van Born In The U.S.A. wereldwijd door. In de tussentijd schreef hij ook uitstekende akoestische albums zoals Nebraska en The Ghost Of Tom Joad. Springsteen, die opgroeide in een arbeidersgezin, vergat zijn achtergrond nooit. Zijn album The Rising uit 2002 wordt beschouwd als een van de fraaiste muzikale reacties op 9/11. In 2006 nam Springsteens carrière weer een opvallende wending. Op We Shall Overcome speelde hij ruige volksliedjes, geschreven of bekend gemaakt door de Amerikaanse folkartiest Pete Seeger.

Het leek alsof hij in 2004 volledig gevormd uit de geest van Kanye West was ontsproten. Maar John Legend was reeds in het midden van de jaren negentig onder zijn eigen naam John Stephens een veelbelovend neo soul pianist en songschrijver. Nadat hij onder de aandacht van Lauryn Hill was gekomen – op wiens klassieke Miseducation-album uit 1998 hij meespeelde - volgden vele ‘high-profile’ studioklussen, waaronder een bijdrage aan het debuut van Kanye West. West was zo onder de indruk van Stephens capaciteiten dat hij hem tekende (als ‘John Legend’) voor zijn productiemaatschappij. Ook coproduceerde hij zijn debuutalbum Get Lifted, een soul/hiphopmengsel waar zowel fans als critici als een blok voor vielen. Zo was, na een nieuwe naam te hebben aangenomen, inderdaad een legende opgestaan.

Jack Johnsons muziekloopbaan werd veroorzaakt door een nogal ongebruikelijke carrièrestap. Voordat de zanger uitgroeide tot één van Amerika’s bestverkopende singer/songschrijvers was hij een professioneel surfer. Johnsons succes was opmerkelijk omdat de hitlijsten vooral gedomineerd werden door tienersterren en metalbands. Johnsons kale, akoestische en ontspannen liedjes waren beïnvloed door Nick Drake en James Taylor. Johnson kan beschouwd worden als de opvolger van Jimmy Buffett. Ze zijn niet alleen vergelijkbaar in muzikaal opzicht maar bereikten ook allebei langzaam en zonder hulp van hypes de top van de hitlijsten.

Seal bracht gevoel en menselijkheid terug in de popmuziek van de jaren negentig. Zijn muziek zit vaak vol met elektronica maar klinkt altijd natuurlijk, niet in de laatste plaats dankzij superproducer Trevor Horn. De Engelse singer/songwriter begon zijn carrière in de Britse acid house scene, waar hij samenwerkte met Adamski. Maar al snel ontpopte hij zich als een volwaardige popster die uiterst toegankelijke nummers maakte, voorzien van een grootse, orkestrale productie. Zijn single Kiss From A Rose (1995) was een enorme internationale hit en leverde hem meerdere Grammy’s op.

Van twaalfjarige multi-instrumentalist en wonderkind tot baanbrekende, volwassen songschrijver en producer: Stevie Wonder behoort tot het selecte groepje popmuzikanten van wiens genialiteit iedereen overtuigd is. Zijn opnames uit de jaren zestig lieten nog geweldige rechttoe- rechtaan rhythm and blues horen. Zijn visionaire albums uit de jaren zeventig brachten pop en rhythm and blues naar onontgonnen gebied, door het samenbrengen van elektronica, reggae en ongelofelijk verfijnde melodische en harmonische progressies.

Winnares van de eerste American Idols (2002). Maakt prettig in het gehoor klinkende pop zoals de Nederlandse nummer 1-hit Because Of You. Niet zelden pakt ze ook uit met flinke rockers zoals Since U Been Gone. Met vier albums op haar naam weet Clarkson als één van de weinige Idols-winnaars haar succes te prolongeren en een respectabele discografie op te bouwen die rond All I Ever Wanted (2009) wel roept om vernieuwing.

Met haar pakkende popliedjes, hoog ontwikkelde gevoel voor melodie en fraaie uiterlijk wist Sheryl Crow in de jaren negentig een breed publiek aan te spreken. Ze scoorde platina albums en hitsingles en kreeg zelfs de stilzwijgende goedkeuring van de oude rockgarde, waardoor ze wordt beschouwd als de meest vooraanstaande vrouwelijke singer/songwriter van haar generatie. Met de releases van C’mon C’mon (2002) en Wildflower (2005), beide opnieuw gevuld met prima songs, bewees ze dat haar aantrekkingskracht in de 21ste eeuw onverminderd groot is.

In 2000 dook Coldplay plotseling op, schijnbaar uit het niets, met hun succesvolle debuutalbum Parachutes en de wereldwijde hitsingle Yellow. Doorgaans werd de band op één hoop geveegd met andere britpopbands, maar Coldplay koos, net als Travis, voor meer bedachtzame melodieuze pop. Daarin week de groep af van de masculiene stadionrock van bands als Oasis. Misschien was Coldplay daarom wel een van de weinige Engelse bands die erg succesvol waren in Amerika. Coldplay bewees dat simpele, rechtdoorzee poprock nog steeds aan kan slaan in deze ‘post-alles’ 21e eeuw.

Zonder dat Nirvana-fans dat wisten was David Grohl behalve drummer ook een singer/songwriter/gitarist, die eigenhandig meerdere liedjes schreef tijdens zijn verblijf bij de band. Na de dood van Kurt Cobain in 1994 besloot Grohl om voor zichzelf te beginnen en formeerde de Foo Fighters, waarin hij de rol van frontman op zich nam. De band was vrijwel direct succesvol. Het werk van de ‘Foo’s’ weerspiegelt de melodieuze punkpop van Grohls vorige band, zij het met een wat luchtigere uitstraling.

The Rolling Stones begonnen begin jaren zestig als een van de vele groepen uit de Britse blues/rhythm and blues-scene. Ze wisten al snel grote bekendheid te krijgen, met een perfecte combinatie van hitsingles en mediagenieke schandalen. In de jaren zeventig was Keith Richards uitgegroeid tot een bonafide gitaarheld en was Mick Jagger een onwaarschijnlijk sekssymbool. De wereld werd een podium voor The Stones en muzikaal bleven zij paden bewandelen tussen blues, rock en wat hen dan ook op de volgende hoek mocht opwachten, zoals reggae, funk of disco. Ondanks aanslagen van de steeds veranderende mode, soloalbums of gewoonweg het toenemen van de leeftijd wisten zij gedurende alle decennia te volharden en uit te groeien tot een eerbiedwaardig instituut, dat weigert zijn titel neer te leggen van “De Beste Rock ‘n’ Rollband Van De Wereld”.

Net als The Band liet Neil Young zijn Canadese wortels achter zich. Hij creëerde een geluid dat was geworteld in Amerikaanse folk en country en mixte dat met visionaire, poëtische rock, in Buffalo Springfield en op zijn soloalbums. Hij speelde de rol van het cruciale ‘vierde wiel aan de wagen’ in Crosby, Stills, Nash & Young, maar bleek uiteindelijk te individualistisch om binnen een groepsdemocratie te functioneren. Het gruizige, elektrische geweld in zijn werk met Crazy Horse staat in contrast met Youngs meer op folk en blues gebaseerde werk. Het bleek een sleutelinvloed te zijn op het grungegeluid van Seattle en Young nam zelfs een livealbum op met Pearl Jam als zijn begeleidingsband. Door de jaren heen heeft hij altijd zijn rusteloze muze gevolgd, van rockabilly tot synthipop tot big band blues, maar hij bleef altijd klinken als Neil Young.

Beck Hansen verscheen vanuit het niets aan het popfirmament met de ijzersterke single Loser, die naar verluidt met zeer beperkte middelen in één middag was opgenomen. Volgens Beck was het zijn eerste poging tot een hiphopnummer, iets waarmee hij in de tekst de draak mee steekt. Het voor een habbekrats opgenomen videoclipje was niet van MTV af te slaan en Beck werd het toppunt van 'cool' voor alternatieve jongeren. Op de cd Mellow Gold (1994) mixte hij een veelvoud van stijlen en lardeerde het met grappige, onnavolgbare teksten. Datzelfde jaar verraste hij zijn fans met het sobere folkalbum One Foot in The Grave, een terugkeer naar zijn roots als straatmuzikant. Het derde album Odelay (1996) was een hoogtepunt in zijn nog jonge oeuvre. In topliedjes als Where It's At, The New Pollution en Devil's Haircut smeedde hij op een geniale manier uiteenlopende stijlen als hiphop, rock, folk, dance en blues tot een uniek geheel. Beck weigert vervolgens om in een keurslijf te raken en maakt achtereenvolgens de rustige rootsplaat Mutations (1998), de uitbundige funkplaat Midnight Vultures (1999) en het weemoedige Sea Change (2002). Beck blijft zijn publiek uitdagen en vertrouwt bij iedere plaat op zijn intuïtie.

Hoewel de groep zich vernoemde naar een vermoorde Oostenrijkse prins, komt Franz Ferdinand toch echt uit de Schotse stad Glasgow. Franz Ferdinand was de bekendste groep binnen een opvallende golf aan frisse jonge indierockbands uit die stad. Hun debuutalbum sloeg in als een bom en de groep verkocht al snel grote zalen uit. De dansbare rock van Franz Ferdinand kent duidelijke referenties naar de jaren tachtig en wordt al snel veelvuldig door tijdgenoten gekopieerd maar zelden geëvenaard. Dat komt doordat de vier Franzen, met hun jarenlange ervaring in de Schotse underground, goed weten hoe ze ook pakkende refreinen moeten schrijven. Hun achtergrond op de kunstacademie komt vooral tot uiting op de hoezen, die een voorliefde voor kunststijlen als het Russische constructivisme verraden.