Tom Jones groeide op in Wales als zoon van een mijnwerker. Hij leerde zingen in het kerkkoor en in de kroeg. Als zanger van de beatgroep Tommy Scott & The Senators werd hij ontdekt door producer Joe Meek, maar Jones boekte pas successen aan de hand van manager Gordon Mills. Zijn robuuste stem en goede looks brachten miljoenen vrouwen in vervoering en nummers als Green Green Grass Of Home en What’s New Pussycat waren midden jaren zestig grote hits. Jones verhuisde naar de Verenigde Staten en speelde in de jaren tachtig vooral grote glamourshows in Las Vegas. Na een wat minder periode dook Jones eind jaren tachtig weer op met de Prince-cover Kiss, een samenwerking met The Art of Noise. In 1999 raakte Jones opnieuw de jackpot met Reload, een album vol met duetten. Hij scoorde grote hits samen met The Cardigans en The Stereophonics en Mousse-T (de nummer 1-hit Sex Bomb).
meer(bron: wikipedia)Casual is een van oorsprong Engelse subcultuur van het voetbalhooliganisme, die aan het eind van de jaren zeventig ontstond en midden jaren tachtig naar elders overwaaide. De 'casual scene' wijkt enigszins af van het beeld dat men meestal van hooligans heeft.
De subcultuur 'casual' begon te ontstaan toen Engelse voetbalclubs, zoals Nottingham Forest, West Ham United, Liverpool en Everton, steeds meer Europese tripjes maakten, daarbij gevolgd door hun supporters. De supporters gingen terug naar Engeland met dure Italiaanse of Franse... meer
Huisband van het legendarische soullabel Stax, opgericht in 1962. De vier leden zijn te horen op albums van Otis Redding, Carla Thomas en Eddie Floyd. De groep bestond uit twee zwarte (pianist Booker T Jones en drummer Al Jackson) en twee blanke (gitarist Steve Cropper en bassist Donald Dunn) muzikanten. Dat was bijzonder voor een band uit het zuiden van de Verenigde Staten. Het bekendste nummer van The MG’s was Green Onions, een instrumentaal lied dat, aanvankelijk zonder medeweten van de bandleden, werd opgenomen door Jim Stewart, de baas van Stax Records.
De Californische popgroep The Beach Boys werd aan het begin van de jaren zestig opgericht door de broers Brian, Carl en Dennis Wilson, hun neef Mike Love en schoolvriend Al Jardine. Al snel was de muzikale formule duidelijk: een mix van rock-‘n-roll en de complexe samenzang van groepen als The Four Freshmen en de Hi-Lo’s, verpakt in liedjes waarin de geneugten van Californië (zon, strand en surfen) werden bezongen. In Brian Wilson had de groep de beschikking over een geniale songschrijver. Met de debuutsingle Surfin’ (1961) scoorden de Beach Boys een lokale hit aan de westkust. Met Surfin’ Safari (1962) en Surfin’ USA (1963) volgde een landelijke en later ook de internationale doorbraak. Ook tijdens de zogenaamde Britse popinvasie bleef de groep onder leiding van Brian, die met optreden was gestopt om zich fulltime met het opnameproces bezig te kunnen houden, de strijd aangaan met de groepen van overzee. Die competitiedrang met vooral The Beatles resulteerde in het album Pet Sounds (1966), dat nog steeds wordt beschouwd als een van de beste popplaten aller tijden. Tijdens het werken aan de opvolger Smile werd de druk op de labiele Brian, die zwaar experimenteerde met drugs, zo groot dat hij instortte. Hij werd nooit meer de oude. Hoewel hij op onregelmatige basis mee bleef werken aan de platen van de groep, ging het met de carrière van de Beach Boys sindsdien bergafwaarts. Dennis Wilson kampte met een zware alcoholische verslaving en verdronk in 1983. Carl Wilson overleed in 1998 aan kanker. De groep bleef in verschillende bezettingen al die jaren optreden in het Golden Oldies-circuit. Brian kampte decennialang met zware psychische problemen. Hij verraste hij aan het eind van de eeuw zijn fans met het prima soloalbum Imagination (1998) en door op wereldtournee te gaan met de groep The Wondermints, tijdens welke hij de beste liedjes van Pet Sounds en Smile vertolkte.
Aan het einde van de jaren zestig onderscheidde het Californische kwartet onder leiding van John Fogerty zich van hun collega’s door hun directe aanpak. Geen psychedelische strapatsen, maar aardse muziek die hoorbaar is geworteld in rock ’n roll en rhythm & blues. In de korte tijd dat de band bestond leverde het bijna alleen maar klassieke albums af met als hoogtepunt Cosmo’s Factory (1970). In 1972 viel de groep uit elkaar en richtten diverse leden zich op solocarrières. Eens in de zoveel tijd wordt de muziek van Creedence ontdekt door een jongere generatie, onder meer in 1998 naar aanleiding van de speelfilm The Big Lebowski met een hoofdrol voor Creedence-fan Jeffrey ‘The Dude’ Lebowski.
(bron: wikipedia)The Isley Brothers is een Amerikaanse rhythm-and-blues- en soulgroep uit Cincinnati, Ohio; de oorspronkelijke samenstelling bestond uit O'Kelly, Rudolph en Ronald Isley. The Isley Brothers bereikten vanaf de jaren 50 tot begin 21e eeuw zes decennia achter elkaar één of meer hitnoteringen in de Billboard Hot 100. Hiermee zijn ze een van de langst actieve groepen in de popgeschiedenis.
The Isley Brothers begonnen in 1954 als gospelmuziekensemble, maar na de vroege dood van broer Vernon in 1955 stapten ze over... meer
Door klaterende, heldere elektrische gitaren toe te voegen aan nummers van Bob Dylan, waren The Byrds medeverantwoordelijk voor het uitvinden van folkrock. Daarnaast waren zij vroege vertegenwoordigers van psychedelische rock en later - met de huidige held van de alt.country Gram Parsons - voorvechters van de countryrock. Aangevoerd door Roger McGuinn met zijn kenmerkende Rickenbacker gitaar verwierf de bezetting van het midden van de jaren zestig – waarvan ook David Crosby, Gene Clark en Chris Hillman deel uitmaakten – voor het eerst bekendheid met hun unieke versie van Dylans Mr Tambourine Man. Na vele personeelswijzigingen bleef een vaste kern over, die bestond uit McGuinn en Hillman. De kortstondige toetreding van Parsons maakte de mijlpaal Sweetheart Of The Rodeo mogelijk. Uiteindelijk kan vooral McGuinn verantwoordelijk worden gehouden voor de erfenis van The Byrds, een band die met zijn harmonieën en rinkelende gitaren talloze jongere bands heeft beïnvloed.
The Who denderde midden jaren zestig met jeugdige arrogantie de popwereld binnen. Ook toen het Londense kwartet zich later waagde aan rockopera's als Tommy en Quadrophenia bleef die vurigheid een kenmerk van de groep. De molenwiekende gitarist Pete Townshend en Keith Moons bovenmenselijke drumspel waren de meest in het oor springende kenmerken van The Who's rockgeluid. In combinatie met de intrigerende baslijnen van John Entwistle en Roger Daltreys oerschreeuw schiep de groep een uniek geluid. De groepsleden hervonden elkaar op onregelmatige basis, ook nadat Moon in 1978 overleed aan de gevolgen van een alcoholvergiftiging. In 2006 brachten Daltrey en Townshend Endless Wire uit, het eerste The Who-album in 25 jaar, een wapenfeit waar nog maar weinigen op hadden durven hopen.
Engelse bluesrockband die ondanks hun jonge leeftijd (bij de start is het jongste bandlid nog maar 15 jaar) de zegen ontvangt van bluesveteranen als Alexis Korner en John Mayall. De doorbraak komt met het album Fire & Water (1970) en de nummer-1 hit (en rockklassieker) All Right Now. De groep valt uit elkaar, niet in de laatste plaats vanwege de heroïneverslaving van stergitarist Paul Kossoff. Zanger Paul Rodgers richt daarna Bad Company en duikt vanaf 2000 ook op als vervanger van Freddie Mercury in Queen.
Slechts een handvol bands kunnen zeggen meer dan veertig jaar onafgebroken te hebben bestaan. Chicago werd opgericht in 1967 en bestaat in het nieuwe millenium nog steeds voor de helft uit originele leden. De band scoorde een handvol hits in de jaren zeventig en tachtig. Chicago is ondanks hun impopulairiteit onder recensenten altijd een geliefde classic rockband geweest. Op de Beach Boys na bestaat er in de Verenigde Staten geen succesvollere band wat verkoopcijfers betreft.
(bron: wikipedia)Pacific Gas & Electric was een Amerikaanse bluesrockband uit de jaren 60 en '70. De band werd geleid door zanger Charlie Allen. Hun grootste hit was "Are You Ready?".'
De band werd opgericht in Los Angeles in 1967 door gitarist Tom Marshall, bassist Brent Blok, tweede gitarist Glenn Schwartz (voorheen van The James Gang) en drummer Charlie Allen, die eerder speelde in de band Bluesberry Jam. Toen duidelijk werd dat Allen de beste zanger was in de nieuwe groep, werd... meer
(bron: wikipedia)'Lynn Renee (Lynn) Anderson' (Grand Forks, North Dakota, 26 september 1947 – Nashville, Tennessee, 30 juli 2015) was een Amerikaanse countryzangeres. Ze was het meest bekend door het nummer (I never promised you a) Rose Garden, waarmee ze in 1970 een Grammy Award won. Ze was een van de succesvolste Amerikaanse zangeressen van de jaren zeventig van de twintigste eeuw.
Anderson groeide op in Sacramento (Californië), samen met haar moeder, de in de VS bekende singer-songwriter Liz Anderson. De laatstgenoemde... meer
(bron: wikipedia)Marvin, Welch & Farrar was een muziekgroep uit de beginjaren 1970. De groep werd gevormd door twee leden van The Shadows die daarmee muzikaal een andere weg insloegen. The Shadows waren vooral bekend omwille van hun instrumentale werk terwijl Marvin, Welch & Farrar uitsluitend vocale nummers brachten.
De groep bestond uit Hank B. Marvin en Bruce Welch en de Australische zanger-gitarist John Farrar.
Hank B. Marvin: Ik dacht op dat ogenblik, terwijl The Shadows niet regelmatig optraden, dat het tijd... meer
(bron: wikipedia)Jean-Michel Delpech (Courbevoie, 26 januari 1946 – Puteaux, 2 januari 2016) was een Franse chansonnier, romanschrijver en acteur. Als artiest noemde hij zich eenvoudigweg Michel Delpech. Zijn grootste succes in Nederland en Vlaanderen was het lied Pour un flirt.
Geboren in een Parijse voorstad in een welgestelde familie had Delpech een gelukkige jeugd. Zijn vader bezat een klein bedrijf. Op de middelbare school vormde hij, beïnvloed door de grote chansonniers van zijn tijd als Luis Mariano, Charles Aznavour en... meer
(bron: wikipedia)Gilbert O'Sullivan (Waterford, 1 december 1946) is een Iers zanger en songwriter.
O'Sullivan werd geboren in Ierland als Raymond Edward O'Sullivan (Ray). Hij verhuisde in 1960 naar Swindon, waar hij geïnteresseerd raakte in muziek en o.a. met Rick Davies (later Supertramp) de band Rick's Blues vormde. In 1967 tekende hij een vijfjarig platencontract bij CBS Records. Eind jaren 60 maakte hij zijn eerste plaatopnamen, maar met weinig succes. Wel namen The Tremeloes enkele nummers van hem op (You, What can... meer
Van alle Britse beatbands in de jaren zestig scoorde The Hollies (vernoemd naar Buddy Holly) veruit het grootste aantal hits. Het smetteloze vijftal borduurde verder op de meerstemmige beat van de vroege Beatles, lang nadat deze groep al lang andere wegen was ingeslagen. The Hollies poetsten zorgvuldig de ruwe randjes eraf, wat resulteerde in een onweerstaanbare radiovriendelijke sound die ook decennia later nog fris en aanstekelijk klinkt. Aangezien de groep ondanks enkele pogingen daartoe op geen enkele manier meeliep in de voorhoede van de popmuziek, en het eerder van singles dan van albums moest hebben, wordt het in veel overzichten en naslagwerken over het hoofd gezien. Als lid van Crosby Stills Nash & Young wist frontman Graham Nash na zijn oversteek naar de Verenigde Staten in 1968 alsnog de overstap van teenybopper naar respectabel rockartiest te maken.
Eén van de meest succesvolle vertolkers van het Westcoast-geluid van de jaren zeventig. The Doobie Brothers (de leden zijn geen familie van elkaar; een ‘doobie’ is een joint) combineren een uitstekende instrumentbeheersing aan het relaxte levensgevoel van Californië. De constant wisselende line-up heeft amper gevolgen voor het succes, dat met name in de jaren zeventig groot is. Bekende nummers van de groep zijn Listen To The Music en Long Time Runnin’.
Elton John kent één van de langste en meest succesvolle carrières in de popgeschiedenis. Hij begon als zanger en pianist van gevoelige liedjes, maar viel later vooral op vanwege zijn extravagante kleding en theatrale podiumact. Elton John (geboren als Reginald Dwight) is zo het schoolvoorbeeld van de overdadige jaren zeventig-artiest. Gedurende de jaren tachtig scheidde hij een tijdje van zijn vaste tekstschrijver Bernie Taupin. John moderniseerde zijn geluid, met wisselend resultaat. In de vroege jaren nul kwam John weer in beeld als een succesvol veteraan, die niet te beroerd was om af en toe een talentvol en jong singer-songwritertalent aan te prijzen.
