(bron: wikipedia)The Art of Noise was een Britse avant-garde popgroep, in 1983 opgericht door producer Trevor Horn en muziekjournalist Paul Morley, bijgestaan door sessie- en studiomusici Anne Dudley, J.J. Jeczalik en Gary Langan, tevens componisten en producers. De band maakte op innovatieve wijze gebruik van elektronica en computers in de popmuziek en in het bijzonder de kunst van het samplen. Ze hadden goed geluisterd naar Kraftwerk, dat op dit gebied succesvol pionierde, maar hun muziek maakte meer gebruik van meer natuurlijke... meer
(bron: wikipedia)Jan Hammer (Praag, 17 april 1948) is een Tsjechisch-Amerikaanse muzikant en componist. Jan Hammer is vooral bekend van enkele hits die hij scoorde met de soundtrack van de in de jaren '80 populaire televisieserie Miami Vice.'
Jan Hammer werd geboren in Praag. Zijn moeder was een bekende Tsjechische zangeres, zijn vader een dokter. Al van kinds af aan stond het leven van Jan Hammer in het teken van muziek en na zijn middelbare school ging hij studeren aan de prestigieuze... meer
(bron: wikipedia)Celtic Woman is een Iers muziekensemble bestaande uit de zangeressen Susan McFadden, Éabha McMahon, Mairead Carlin en violiste Tara McNeill. De groep speelt Keltische muziek evenals moderne liederen. De groep heeft dertien albums waaronder vier kerstalbums uitgebracht in Europa en verscheidene tournees gedaan door heel de wereld.
Voormalige leden van de groep zijn Órla Fallon, Méav Ní Mhaolchatha, Deirdre Shannon, Hayley Westenra, Alex Sharpe, Lynn Hilary, Chloë Agnew, Lisa Kelly, Lisa Lambe, Máiréad Nesbitt en Susan McFadden . Deirdre Shannon... meer
(bron: wikipedia)Mazzy Star is een Amerikaanse band die musiceert in de stijl van de alternatieve rock en dreampop. De band ontstond in 1988 uit de band Opal, een samenwerking van gitarist David Roback (afkomstig van de groep Rain Parade uit de jaren tachtig) en bassist Kendra Smith (bekend van Dream Syndicate). Later kwam Smiths vriendin Hope Sandoval bij de band als vocalist. Kendra Smith verliet de band snel.
Het nummer Into Dust van het album So Tonight That I Might See... meer
Invloedrijke Britse band rond de zingende gentleman Bryan Ferry. De uitzinnig uitgedoste bandleden staan begin jaren zeventig samen met David Bowie en T.Rex aan de basis van de glamrock. Met name op de eerste vier albums weet ‘Roxy’ een juiste mix te vinden tussen experiment, intellect, humor en popgevoel. Ook in Nederland scoort de groep hits met topsongs als Do The Strand (1973) en Love Is The Drug (1975). Een jonge Brian Eno speelt mee op de eerste twee albums. Na zijn vertrek schuift Roxy Music steeds verder op richting mainstream pop. De groep verliest wat oude fans maar weet ook met toegankelijke albums als Flesh & Blood (1980) en Avalon (1982) te scoren. Nadat de groep in 1983 uiteen valt bewandelen diverse ex-leden (Ferry, Eno, gitarist Phil Manzanera en saxofonist Phil Mackay) met wisselend succes het solopad.
In 2000 dook Coldplay plotseling op, schijnbaar uit het niets, met hun succesvolle debuutalbum Parachutes en de wereldwijde hitsingle Yellow. Doorgaans werd de band op één hoop geveegd met andere britpopbands, maar Coldplay koos, net als Travis, voor meer bedachtzame melodieuze pop. Daarin week de groep af van de masculiene stadionrock van bands als Oasis. Misschien was Coldplay daarom wel een van de weinige Engelse bands die erg succesvol waren in Amerika. Coldplay bewees dat simpele, rechtdoorzee poprock nog steeds aan kan slaan in deze ‘post-alles’ 21e eeuw.
Moby werd geboren als Richard Melville Hall. Aangezien Herman Melville, de schrijver van de roman Moby Dick (over de witte walvis) ergens heel ver weg familie van Richard is, kreeg hij al op jonge leeftijd de bijnaam Moby. Hoewel Moby bekend is geworden vanwege zijn danceproducties, heeft hij ook een verleden in de punkwereld, wat hij duidelijk maakte met zijn gitaarplaat Animal Rights (1996). Moby, overigens fanatiek veganist en christen, begon in de jaren tachtig als dj te werken in New Yorkse clubs en ging zelf dance produceren. Zijn eerste grote hit was Go, een dancebewerking van een thema uit de tv-serie Twin Peaks. Het nummer was te vinden op zijn debuutalbum Moby (1992). Hierna bracht hij nog verschillende albums uit, maar het echte succes kwam met Play (1999), waarop Moby oude opnames van blues- en gospelnummers combineerde met downtempo trancebeats en ambient. Het album werd een gigantische hit, niet in de laatste plaats doordat hij de nummers wereldwijd aan reclamemakers verkocht, waardoor zijn muziek werkelijk overal te horen was. In 2002 volgde 18, grotendeels gebaseerd op dezelfde formule als Play. Op Hotel (2005) laat Moby de succesvolle combinatie van soul- en gospelsamples met downtempo beats los en is hij zelf zingend en gitaar spelend te horen.
(bron: wikipedia)Moloko (Russisch voor "melk") was een dance-popgroep uit Sheffield, Engeland, bestaande uit Róisín Murphy (1973) en Mark Brydon (1960), die aanvankelijk ook een relatie hadden. Hun muziek kenmerkt zich door een mix van verschillende muziekstijlen, waaronder disco, triphop, funk en dance.
Mark Brydon werd actief in de dancescene in de jaren tachtig en zat achter diverse projecten. In 1994 ontmoette hij op een feestje Róisín Murphy. De openingszin Do you like my tight sweater was het begin van hun relatie.... meer
(bron: wikipedia)Bonobo is de artiestennaam van Simon Green (30 maart 1976), een Britse triphop-producer.
Zijn muziek kwam voor het eerst op plaat uit in 1999 op het verzamelalbum When Shapes Join Together van het Britse breakbeatlabel Tru Thoughts, waarvan eigenaar Robert Luis met Green bevriend was. In 2000 verscheen zijn ep Terrapin.
Na het uitbrengen van zijn debuutalbum Animal Magic trok Bonobo de aandacht van meerdere labels, onder andere XL Recordings en Mute Records, maar uiteindelijk besloot hij bij het Londense... meer
(bron: wikipedia)The Orb is een Engelse psychedelische ambient-techno-dubgroep rond Alex Paterson. De samenstelling van de groep wisselt, hoewel Thomas Fehlmann door de jaren heen een terugkerend vooraanstaand medewerker is geweest. The Orb wordt gezien als een belangrijk onderdeel van de golf van ambient house die de wereld begin jaren 90 overspoelde.
The Orb begon in 1988 als samenwerking tussen Alex Paterson (1960) en Jimmy Cauty (1956). In 1989 debuteerden ze met de single met de opvallend lange titel A Huge Ever... meer
De kern van Faithless bestaat uit de producers Rollo en Sister Bliss. Samen met de charismatische rapper Maxi Jazz en zangeres Jamie Catto slaagt Faithless er in het midden van de jaren negentig als één van de eersten in om house aantrekkelijk te maken voor een rock- en poppubliek en groeit zodoende uit tot een mega-act. Zangeres Dido, zusje van Rollo en als achtergrondzangeres te horen op vrijwel alle platen van Faithless, wordt als soloartieste eveneens succesvol. Na bekendheid te hebben vergaard met echte dancehits als Salvia Mea, Insomnia en God Is A DJ, verrast Faithless de fans met het introverte Outrospective (2001). (MS)
(bron: wikipedia)Seal, artiestennaam van Seal Henry Olusegun Olumide Adeola Samuel (Paddington, 19 februari 1963), is een Britse zanger. Zijn muziekgenre varieert van soul en pop tot rap en rock. Hij werd in 1990 internationaal bekend door de hit Killer van Adamski, waarop hij de zang verzorgde. Daarna scoorde hij wereldwijde hits met nummers als Crazy (1991) en Kiss from a rose (1995).
Seal was van 2005 tot 2012 getrouwd met het Duitse topmodel Heidi Klum.
Seal is geboren in Londen. Zijn... meer
(bron: wikipedia)Elena Jane Goulding (Hereford, 30 december 1986), beter bekend als Ellie Goulding, is een Britse singer-songwriter en gitariste. Ze verwierf bekendheid door haar eerste plaats in een door de BBC samengestelde lijst van de meest veelbelovende artiesten, BBC Sound of 2010. Daarnaast won ze in 2010 de Critics Choice Award bij de Brit Awards. Nadat ze in 2009 een platencontract bij Polydor had getekend, verscheen An Introduction to Ellie Goulding, haar eerste ep. Op 1 maart 2010 verscheen haar debuutalbum,... meer
Met hun debuutalbum Hopes And Fears (2004) begaf het Britse trio Keane zich op het terrein dat voorheen exclusief toebehoorde aan Coldplay: melancholieke Britpop met grootse melodieën. Hoewel sommigen de band een waterig aftreksel van Radiohead noemen, hebben de zorgvuldig op piano gecomponeerde liedjes van dit gitaarloze combo een kwaliteit die doet denken aan popsongschrijvers als Billy Joel en Elton John, mede door de aanstekelijke melodieën.
Toen in 2002 Jamie Cullum op het toneel verscheen met zijn mix van jazz, pop en een vleugje rock, werd de charmante en hippe Brit direct omarmd door een groot publiek. Cullum bleek als geen ander een grote schare mensen te kunnen interesseren voor liedjes die dankzij jazzinvloeden wat ingewikkelder in elkaar zaten dan de gemiddelde popmuziek. Zijn eerste twee platen werden grotendeels gevuld met favoriete nummers van andere artiesten, uiteenlopend van George Gershwin tot Radiohead, maar vanaf Twentysomething (2004) stonden er steeds meer eigen composities op zijn albums. Rond deze tijd werd Cullum ook in Nederland een vaste waarde. Het poppy album Catching Tales en het meer op rock georiënteerde The Pursuit deden het erg goed in de Nederlandse hitlijsten.
Halverwege de jaren nul brak een reeks Britse zangeressen door die zich lieten inspireren door de soul en meidengroepen van de jaren vijftig en zestig. Tussen concurrenten als Amy Winehouse en Adele onderscheidde Aimee Anne Duffy zich door het georkestreerde Britse blue eyed soul geluid van Dusty Springfield als uitgangspunt te nemen. Haar klassieke uiterlijk - blonde lokken en verlegen oogopslag - maakte het plaatje compleet. Vijf jaar na haar tweede plek in de Welshe Idols (The Wawffactor, 2003) neemt ze eindelijk haar plek in de spotlichten in als haar in maart 2008 uitgebrachte debuutalbum Rockferry een groot succes wordt.
Het kleine oeuvre van de jong overleden Britse singer/songwriter Nick Drake wordt gekoesterd door een steeds groter wordende groep liefhebbers. Hoe anders was dat in de tijd dat de drie studioalbums (Five Leaves Left, Bryter Layter, Pink Moon) uitkwamen, tussen 1969 en 1972. Door de schrijvende pers werden zijn dromerige, poëtische liedjes de hemel in geprezen. Maar doordat Drake aan podiumangst leed, lukte het niet hem om de platen naar behoren te promoten, waardoor zijn werk snel in de vergetelheid dreigde te raken. Geplaagd door depressies trok hij zich steeds verder terug. Uiteindelijk werd een overdosis antidepressiva hem in de herfst van 1974 fataal. Hij werd slechts 26 jaar oud. Na zijn dood werd zijn muziek alsnog op waarde geschat. Nick Drake wordt inmiddels beschouwd als één van de belangrijkste songschrijvers van zijn generatie.