Diana Ross (Detroit, 26 maart 1944) werd beroemd als frontvrouw van The Supremes, de succesvolste meidengroep aller tijden. Het trio had aanvankelijk grote moeite om door te breken. Bij hun platenlabel Motown werden ze lange tijd de 'no-hit-Supremes' genoemd. Na de eerste hit Where Did Our Love Go (1964) ging alles in een stroomversnelling. Vijf jaar en ontelbare succesvolle singles later startte Diana Ross een solocarrière. Met Ain't No Mountain High Enough en Reach Out And Touch ging de stroom hits gewoon door. Ook als filmster brak ze door; zo speelde ze Dorothy in de verfilming van The Wiz (1973). In 1980 scoorde ze haar grootste succes met het discoalbum Diana, dat werd geproduceerd door Chic-leden Bernard Edwards en Nile Rodgers en de hits My Old Piano, I'm Coming Out en Upside Down bevat. Diana Ross is dan inmiddels uitgegroeid tot de absolute icoon van de Amerikaanse soul. Met haar platen maakte ze steeds minder indruk maar in haar live optredens bewijst ze zich tot op de dag van vandaag als een begenadigd en all-round entertainer. (MS)
Vijfkoppige soulgroep uit de stal van Motown. Eind jaren zestig legde The Temptations de lat hoog voor hun concurrenten: perfecte samenzang aangevuld met een vloeiende choreografie en strakke pakken. Tijdens de vroege periode (1964-1968) van de band waren The Temptations een klassieke Motown-groep. Het excentrieke en egoïstische gedrag van leadzanger David Ruffin leidde tot diens ontslag. Met vervanger Dennis Edwards schoof de groep meer op in de richting van funk. De nieuwe sound leverde baanbrekende hits als Ball Of Confusion (1970) en Papa Was A Rolling Stone (1972). Toch wist de groep matig in te spelen op de veranderende (disco-)smaak van het grote publiek en ook een reünie bood in 1982 weinig soelaas. Ondanks hun tanende populariteit beïnvloedden The Temptations veel artiesten na hen, met name (neo)soul- en r&b-groepen.
(bron: wikipedia)Buggles (vaak ook wel The Buggles genoemd) was een Britse band die eind jaren 70 een belangrijke rol speelde bij de opkomst van de elektronische popmuziek.
Buggles werd in 1977 opgericht door multi-instrumentalist Trevor Horn. Na vele muzikale omzwervingen vroeg hij Geoff Downes, die hij kende uit de begeleidingsband van Tina Charles, als keyboardspeler en Bruce Woolley, die hij kende uit de huisband van het Hammersmith Odeon, als drummer.
Eind 1979 bracht de band haar eerste single uit Video killed... meer
Als een van de weinige acts van hun tijd hield Madness de traditie levend van typisch Britse singlesbands als The Kinks, The Small Faces en The Jam. De band kwam op in het zogenaamde Two Tone tijdperk van eind jaren zeventig, als een hele generatie Britse bands zich laat beïnvloeden door de ska en rocksteady uit Jamaica. De band valt op door een excentrieke, ‘nutty’ podiumact en grappige videoclips. In de jaren tachtig scoorde de band hit na hit waarbij de oorspronkelijke skasound nooit helemaal verlaten werd, al evolueerde die zich langzaam tot een volwassen popgeluid. Met de nasale zang van voorman Suggs als immer herkenbaar handelsmerk weet de band stand te houden tot in de eenentwintigste eeuw. In 2009 verschijnt na jarenlange stilte een heus conceptalbum over de geschiedenis van Londen: Liberty Of Norton Folgate.
Met zijn donkere bos krulhaar en zwarte baard is George Baker (echte naam: Hans Bouwens) één van de meest opvallende frontmannen van de Nederlandse popmuziek. Met zijn groep George Baker Selection, in 1967 opgericht in Zaandam, wint hij al in 1970 de Zilveren Harp, een aanmoedigingsprijs voor talentvolle muzikanten. In de jaren zeventig scoort de groep een reeks hits waarvan er twee ook in het buitenland aan slaan: Little Green Bag schopt het tot de Amerikaanse hitlijst terwijl Paloma Blanca een nummer-1 hit is in Duitsland, Australië en Zweden. Vanaf 1977 gaat George Baker solo verder. In 1992 staat de groep plots weer in de spotlights wanneer Little Green Bag een prominente plaats krijgt op de soundtrack van de kaskraker Reservoir Dogs en het nummer voor een tweede keer de top-40 bereikt.
Chic, het geesteskind van gitarist Nile Rodgers en bassist Bernard Edwards, was één van de meest succesvolle groepen uit het discotijdperk, zowel op financieel als op creatief vlak. Kale, gesyncopeerde ritmes vormden de basis van Chics gelikte maar hoogst herkenbare geluid. Chic wist het middelmatige geluid dat veel disco-artiesten kenmerkte te vermijden, om zo een breed scala aan luisteraars aan te spreken. Na het uiteenvallen van Chic gingen Rodgers en Edwards verder als succesvolle producers. Hun invloed was te horen in de muziek van artiesten als David Bowie en Duran Duran.
Barry White (1944), of Barry Lee zoals zijn werkelijke naam luidt, begon zijn carriere bescheiden. De zanger met de beroemde donkere stem was aanvankelijk, in de jaren zestig, vooral actief als man achter de schermen bij de carrieres van o.a. Viola Wills, The Bobby Fuller Four en The 5th Dimension. Eén van zijn succesvolste acts uit die tijd was de vrouwengroep Love Unlimited, waar hij in 1972 de klassieke single Walking In the Rain With The One I Love voor schreef en produceerde. Toen hij voor één van zijn volgende liedjes een mannelijke zanger nodig had, zong hij zelf alvast een demo in. De mensen van zijn platenmaatschappij overtuigden hem om het liedje zelf te zingen en I've Got So Much To Give (1973) werd een succes. Zijn volgende stap was een instrumentale conceptplaat van het Love Unlimited Orchestra (Rhapsody In White (1974) met de hit Love's Theme), dat eveneens een groot succes werd. In de jaren zeventig was het sensuele soulgeluid van Barry White de favoriete slaapkamermuziek van menig verliefd stel. Tijdens de uitputtende tournees laat White zich steevast begeleiden door het Love Unlimited Orchestra. In de jaren tachtig neemt een oververmoeide White gas terug, om aan het eind van dat decennium weer op te krabbelen. Hij is te horen op albums van Quincy Jones (The Secret Garden, 1990) en Big Daddy Kane (Taste Of Chocolate, 1990) en in 1992 brengt het duet met Lisa Stansfield (All Around The World) hem zowaar opnieuw in de hitlijsten. In de jaren negentig verschijnt er als vanouds kort achter elkaar een reeks albums, waarvan met name The Icon Is Love (1994) hoge verkoopcijfers haalt. Op 1 mei 2003 wordt Barry White getroffen door een zware beroerte, waardoor hij zijn spraakvermogen kwijt raakte. Op 4 juli van dat jaar overlijdt de zanger op 58-jarige leeftijd in Los Angeles aan een nieraandoening. (MS)
Zoals Marten Toonder de uitdrukking ‘kommer en kwel’ bedacht, en Van Kooten en De Bie met ‘doemdenken’ aan kwamen draven, voegde De Jeugd van Tegenwoordig in 2005 de kreet ‘Watskeburt?!’ toe aan de Nederlandse Taal. De rapformatie bestaande uit Vieze Fur, P. Fabergé en Willie Wartaal had de uitdrukking volgens geruchten niet zelf bedacht, maar maakte hem in ieder geval bij een breed publiek bekend.
De Jeugd van Tegenwoordig was geen eendagsvlieg, al werd het succes van hun debuutsingle (nummer 1 in Nederland, 15 in België) niet geprolongeerd. Toch is De Jeugd van Tegenwoordig samen met hun vaste producer Bas Bron (bekend van Bastian) verantwoordelijk voor interessante Nederhop.
(bron: wikipedia)Yello is een Zwitserse elektronica-band, bestaand uit Dieter Meier en Boris Blank. Ze zijn het meest bekend door de nummers I Love You, Bostich en Oh Yeah. Dit laatstgenoemde nummer werd onder meer bekend doordat het in de soundtrack van de films Ferris Bueller's Day Off (1986) en The Secret of My Success (1987) werd gebruikt. Ook Vicious Games en The Race zijn bekende nummers, respectievelijk van de albums Stella (1985) en Flag (1988).
Yello werd in 1979 opgericht door... meer
