(bron: wikipedia)Ace of Base is een Zweedse popgroep, ontstaan in Göteborg, tot 2007 bestaande uit Jonas Berggren (Joker), Ulf Ekberg (Buddha), Linn Berggren en Jenny Berggren, die voornamelijk in de jaren 90 groot succes kende. De band is na ABBA en Roxette de meest succesvolle Zweedse band aller tijden.
In 1987 vormde Jonas Berggren met zijn twee vrienden Johnny Lindén en Nicklas Tränk een muziekgroep. Jonas' zussen, Jenny en Malin, kwamen erbij als zangeressen. De band had verschillende namen: Kallinin Prospect... meer
Met bijna vijftig miljoen verkochte geluidsdragers is Roxette het op één na succesvolste muzikale exportproduct van Zweden, uiteraard achter het ongenaakbare ABBA. De twee bandleden, zangeres Marie Fredriksson en gitarist/zanger Per Gessle, waren in hun eigen land al beroemdheden toen ze in 1986 met Roxette begonnen. Per speelde in de Zweedstalige rockband Gyllene Tider en Marie was actief als solo-artieste. De doorbraak kwam met Look Sharp! (1988), een album dat vol stond met goedgeluimde rockliedjes die goed in het gehoor lagen. De groep scoort zowel hits met rockliedjes (The Look, Joyride) als met meeslepende ballads (Listen To Your Heart en It Must Have Been Love). Roxette stond ook in Amerika vier keer op nummer-1, iets wat zelfs ABBA nooit lukte. In 2002 neemt de groep noodgedwongen een pauze, omdat Fredriksson een tumor heeft. De zangeres geneest, maar beide leden richten zich op soloprojecten. In 2009 komt Roxette weer bij elkaar voor een Night Of The Proms-tournee en een album met nieuwe liedjes.
Hans Dulfer (Amsterdam, 1940) omschreef zichzelf ooit als ‘beroepsoproerkraaier’. En terecht, want als geen ander weet de tenorsaxofonist af en toe het Nederlandse muziekleven wakker te schudden, bijvoorbeeld door zich op te werpen als een pleitbezorger voor het downloaden van muziek en door zijn muziek uit te brengen op USB-stick. Een andere benaming die hij voor zichzelf gebruikt is: ‘de vader van’, verwijzend naar het grote succes van zijn dochter Candy. Vader Dulfer leerde zichzelf saxofoon spelen met Coleman Hawkins als grote voorbeeld. Eind jaren vijftig was hij actief in het combo van Clous van Mechelen. Later speelde hij in Heavy Soul Inc. (met onder andere gitarist John McLaughlin); Ritmo Natural (de voormalige ritmesectie van Max Woiski jr.); het Theo Loevendie Consort en eigen bands als Reflud; De Perikels en Tough Tenors. Aan het eind van de jaren negentig had Dulfer veel succes in Japan met een mix van jazz en dance; voor zijn single ‘Streetbeats’ kreeg Dulfer er een gouden plaat. Dulfer was naast saxofonist autoverkoper; bestuurslid van het Bimhuis; directeur van poptempel Paradiso, columnist van OOR en radiopresentator. Hij won vele prijzen, bijvoorbeeld de Wessel Ilcken-prijs (1969), de Bird Award (1993) en twee maal de GM Car Seller Award. In 2002 werd hij geridderd in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
Wanneer dialectrock midden jaren negentig tot volle wasdom komt, heeft Normaal - toch de oervaders van dat genre - er al twintig jaar op zitten. De groep uit de Achterhoek is gespecialiseerd in simpele en doeltreffende rock waarop het goed zuipen en ‘høken’ is. Die laatste term is een van de vele begrippen die Normaal uitvindt, en betekent zoiets als ‘feesten’. De humoristische teksten van voorman/zanger Bennie Jolink bezingen het leven op het platteland. Grote hits scoort de groep met Vrouw Haverkamp, Alie en Oerend Hard. Vanaf 2000 verzorgt de groep rond zanger/gitarist Bennie Jolink ook theatertoers waarin de groep akoestisch speelt. Ook in die discipline blijft de groep met gemak overeind.