Niet alleen op het podium maar ook achter de schermen boeken Nederlanders in het buitenland succes. De broers Ferdi en Rob Bolland produceerden hits voor Falco (Rock Me Amadeus) en schreven In The Army Now voor Status Quo. Beide nummers reikten in de jaren tachtig tot de toppen van alle internationale hitlijsten.
meer(bron: wikipedia)Albert Hammond (Londen, 18 mei 1944) is een singer-songwriter afkomstig uit Gibraltar.
Hammond schreef samen met Mike Hazlewood diverse hits in de jaren zeventig zoals I'm a train, I don't wanna die in an air disaster, The Free Electric Band en It never rains in southern California.
Verder schreef hij onder andere nummers voor Tina Turner (onder andere: I don't wanna lose you) en Whitney Houston (onder andere: One moment in time). Voorts is hij (mede)schrijver van The air that... meer
The Cats zijn de aartsvaders van de Volendamse muziek. Halverwege de jaren zestig begon de groep aan een ware zegetocht langs de Nederlandse hitlijsten. Met vijf nummer één hits, en talloze andere hitnoteringen, nemen ze een trotse zesde plaats in op de hitranglijst aller tijden van de Top 40, achter The Beatles, Abba, Queen, Michael Jackson en George Michael. Hun formule van goed in het gehoor liggende popliedjes met messcherpe samenzang is een inspiratie geweest voor vrijwel alle Volendamse artiesten die volgden en laat zich ook vandaag de dag nog horen in de muziek van 3JS, Nick & Simon en Jan Smit. Na enkele ‘proefscheidingen’ gaan The Cats in 1985 definitief uit elkaar. Zanger Piet Veerman was in 1987 op eigen kracht succesvol met Sailing Home. In 2006 kwam de groep nog eenmaal bij elkaar om de lancering van het omvangrijke carrièreoverzicht Those Were The Days luister bij te zetten. Op die plaat staan ook twee nieuwe nummers, geschreven met John Ewbank.
Van alle Britse beatbands in de jaren zestig scoorde The Hollies (vernoemd naar Buddy Holly) veruit het grootste aantal hits. Het smetteloze vijftal borduurde verder op de meerstemmige beat van de vroege Beatles, lang nadat deze groep al lang andere wegen was ingeslagen. The Hollies poetsten zorgvuldig de ruwe randjes eraf, wat resulteerde in een onweerstaanbare radiovriendelijke sound die ook decennia later nog fris en aanstekelijk klinkt. Aangezien de groep ondanks enkele pogingen daartoe op geen enkele manier meeliep in de voorhoede van de popmuziek, en het eerder van singles dan van albums moest hebben, wordt het in veel overzichten en naslagwerken over het hoofd gezien. Als lid van Crosby Stills Nash & Young wist frontman Graham Nash na zijn oversteek naar de Verenigde Staten in 1968 alsnog de overstap van teenybopper naar respectabel rockartiest te maken.
(bron: wikipedia)Hot Chocolate is een Britse discoband die in 1968 werd opgericht door de op Jamaica geboren zanger Errol Brown (1943-2015). De band was vooral succesvol in de jaren 70 en 80 en scoorde tussen 1970 en 1984 ieder jaar een hit.
Brown begon zijn muziekcarrière met het maken van een reggaeversie van John Lennons Give Peace a Chance, maar er werd hem verteld, dat hij toestemming nodig had. Tot Browns verbazing werd hij benaderd door Apple Records, aangezien John Lennon... meer
Randy Newman is vooral bekend door zijn ironische teksten maar was daarnaast de schepper van de meest fraaie melodieën. Dat komt vooral door Newmans ongebruikelijke inspiratiebronnen: artiesten uit het begin van de twintigste eeuw zoals Charles Ives en Stephen Foster. Ondanks de alom aanwezige humor weet Newman vaak ontroerend rake liedjes te schrijven. Hoewel verschillende bekende artiesten zijn liedjes coverden (zoals Ray Charles en Ringo Starr) boekte Newman zijn grootste financiële successen met het schrijven van filmmuziek, waarvoor hij ook meerdere malen werd genomineerd bij de Oscars.
De vrolijke Franse krullenbol Julien Clerc brak in het midden van de jaren zeventig door in Nederland met het zwijmelende This Melody. Andere hits uit die tijd: Si On Chantait en Ce N’Est Rien. Clercs beeltenis hing als poster aan de muur van menige meisjeskamer, maar Clerc ontworstelde zich aan het imago van tienerster. Tien jaar later scoorde hij nog een grote hit met het Caribisch klinkende Hélène. Ook al scoort Clerc geen hits meer in Nederland, hij blijft (mede door het missiewerk van zijn bekende fan Ivo Niehe) ook in Nederland voor volle zalen spelen. In 2007 neemt Clerc een duet op met Rob de Nijs voor diens album Chansons.
Diana Ross (Detroit, 26 maart 1944) werd beroemd als frontvrouw van The Supremes, de succesvolste meidengroep aller tijden. Het trio had aanvankelijk grote moeite om door te breken. Bij hun platenlabel Motown werden ze lange tijd de 'no-hit-Supremes' genoemd. Na de eerste hit Where Did Our Love Go (1964) ging alles in een stroomversnelling. Vijf jaar en ontelbare succesvolle singles later startte Diana Ross een solocarrière. Met Ain't No Mountain High Enough en Reach Out And Touch ging de stroom hits gewoon door. Ook als filmster brak ze door; zo speelde ze Dorothy in de verfilming van The Wiz (1973). In 1980 scoorde ze haar grootste succes met het discoalbum Diana, dat werd geproduceerd door Chic-leden Bernard Edwards en Nile Rodgers en de hits My Old Piano, I'm Coming Out en Upside Down bevat. Diana Ross is dan inmiddels uitgegroeid tot de absolute icoon van de Amerikaanse soul. Met haar platen maakte ze steeds minder indruk maar in haar live optredens bewijst ze zich tot op de dag van vandaag als een begenadigd en all-round entertainer. (MS)
Marvin Gaye begon zijn carrière in de late jaren vijftig, toen hij zong met verschillende vocale rhythm and bluesgroepen. Hij ging al snel verder als sessiedrummer en zanger bij Motown. Gayes eigen albums in de jaren zestig werden gekenmerkt door stuwende, energieke rhythm and blues en duetten met Mary Wells en Tammi Terrell. In de jaren zeventig creëerde hij een unieke, hoogstpersoonlijke visie op rhythm and blues, waarin hij maatschappijkritische elementen, atmosferische arrangementen en overkoepelende albumthema's verwerkte. Zijn vroege, gewelddadige dood beroofde de wereld van een waar genie.
De niet aflatende intensiteit van James Browns muziek maakte hem één van de meest herkenbare en invloedrijke artiesten sinds de jaren vijftig. Hij begon als gospelzanger, maar stapte al snel over naar rhythm and blues, waarna hij hits begon te scoren. In de loop van de jaren zestig transformeerde de zelfverklaarde Godfather Of Soul eigenhandig het rhythm and blues-geluid tot een strakke, stuwende stijl, waarmee hij mede aan de basis van de funk stond. In de daaropvolgende decennia dreigden persoonlijke problemen de immer gepassioneerde Brown op een zijspoor te zetten maar hij wist steeds terug te komen. De ontelbare JB samples - al dan niet aan hem toegeschreven - die op rap- en hiphopplaten zijn terug te vinden getuigen van zijn blijvende invloed. De 'godfather of soul' overleed op Eerste Kerstdag 2006.
Met het album Vroeger Of Later (1974) vestigde Robert Long zijn naam als zanger van zelfgeschreven liedjes met prikkelende teksten. Zo was Long de eerste Nederlander die de homoliefde bezong en schopte hij tegen heilige huisjes als de kerk, de paus en de Evangelische Omroep. Long (echte naam: Bob Leverman, zijn artiestennaam dankt hij aan zijn lengte, 1,92 m) was in eerste instantie zanger van de Engelstalige rockband Unit Gloria, maar zijn hart lag bij het luisterlied. Begin jaren tachtig deed Long stof opwaaien met enkele controversiële theatershows, nam een paar goed verkopende platen op. In 1988 speelde hij de hoofdrol in de musical Tsjechov, waarvoor hij ook een deel van de teksten schreef. Televisiekijkers leerde hem vooral kennen als de beleefde televisiepresentator van het taalspel Tien Voor Taal.
Barry White (1944), of Barry Lee zoals zijn werkelijke naam luidt, begon zijn carriere bescheiden. De zanger met de beroemde donkere stem was aanvankelijk, in de jaren zestig, vooral actief als man achter de schermen bij de carrieres van o.a. Viola Wills, The Bobby Fuller Four en The 5th Dimension. Eén van zijn succesvolste acts uit die tijd was de vrouwengroep Love Unlimited, waar hij in 1972 de klassieke single Walking In the Rain With The One I Love voor schreef en produceerde. Toen hij voor één van zijn volgende liedjes een mannelijke zanger nodig had, zong hij zelf alvast een demo in. De mensen van zijn platenmaatschappij overtuigden hem om het liedje zelf te zingen en I've Got So Much To Give (1973) werd een succes. Zijn volgende stap was een instrumentale conceptplaat van het Love Unlimited Orchestra (Rhapsody In White (1974) met de hit Love's Theme), dat eveneens een groot succes werd. In de jaren zeventig was het sensuele soulgeluid van Barry White de favoriete slaapkamermuziek van menig verliefd stel. Tijdens de uitputtende tournees laat White zich steevast begeleiden door het Love Unlimited Orchestra. In de jaren tachtig neemt een oververmoeide White gas terug, om aan het eind van dat decennium weer op te krabbelen. Hij is te horen op albums van Quincy Jones (The Secret Garden, 1990) en Big Daddy Kane (Taste Of Chocolate, 1990) en in 1992 brengt het duet met Lisa Stansfield (All Around The World) hem zowaar opnieuw in de hitlijsten. In de jaren negentig verschijnt er als vanouds kort achter elkaar een reeks albums, waarvan met name The Icon Is Love (1994) hoge verkoopcijfers haalt. Op 1 mei 2003 wordt Barry White getroffen door een zware beroerte, waardoor hij zijn spraakvermogen kwijt raakte. Op 4 juli van dat jaar overlijdt de zanger op 58-jarige leeftijd in Los Angeles aan een nieraandoening. (MS)
