(bron: wikipedia)Heart is een Amerikaanse rockband, gevormd medio jaren 70 in Seattle, rond de zussen Wilson, met Nancy Wilson op gitaar en zang, en Ann als leadvocalist.
De basis voor de groep werd gelegd in het clubcircuit van Seattle en Vancouver. Heart is in tegenstelling tot wat veel gedacht wordt geen Canadese band. Omdat Mike Fisher (broer van Roger en roadmanager in de jaren zeventig) de dienstplicht wilde ontduiken, verkaste de band in haar geheel naar het nabijgelegen Vancouver in Canada... meer
Genesis was een van de eerste progressieve rockbands. In navolging van The Beatles zochten ze in de late jaren zestig het muzikale avontuur waarbij ze bewezen over een goed gevoel voor georkestreerde, melodramatische pop te beschikken. Al snel groeiden ze uit tot leveranciers van ambitieuze artrock met een klassiek tintje. Nadat de flamboyante, theatrale zanger Peter Gabriel de groep verliet (aanvankelijk opgevolgd door gitarist Steve Hackett), groeide de band geleidelijk naar een toegankelijker repertoire toe, met zingende drummer Phil Collins aan het roer. In de jaren tachtig werd Genesis een niet te stoppen hitmachine. Tussen de bedrijven door ontsproten uit de band de solocarrières van twee megarocksterren, Gabriel en Collins. De band gooide er in 1997 het bijltje bij neer - na het vertrek van Collins - maar hergroepeerde zich een decennium later voor een grootschalige wereldtournee.
Aerosmith speelt stevige, op blues geïnspireerde rockriffs. Na grote hits en uitverkochte tournees in de jaren zeventig zakte de groep aan het begin van de jaren tachtig weg in de vergetelheid. In 1986 keerde de band, dankzij Run DMC’s versie van Walk This Way, weer terug naar de topposities van de hitlijsten. Met haar in ere herstelde rock, voorzien van gelikte videoclips, wist de groep een nieuwe generatie fans aan te boren. Dankzij MTV groeide Aerosmith uit tot een grijze eminentie binnen de rock.
Halverwege de jaren tachtig kon het idee van blanke joodse middle-class rappers nog lachsalvo’s of openlijke minachting uitlokken. Maar met hun albums en singles bewezen The Beastie Boys allesbehalve een grap te zijn. Nadat hiphop en rock samensmolten tot dé muzieksmaak van rebellerende Amerikaanse jongeren, werd het in toenemende mate duidelijk dat The Beastie Boys zich profileerden als muzikale vernieuwers. Met de release van Paul’s Boutique in 1989 begon de overgang van hitsige, feestzoekende lolbroekerij naar een soulvolle en geoliede muziekmachine. De bierblikken en gouden kettingen verdwenen van het toneel. In plaats daarvan profileerden de bandleden zich met boeddhisme en sociale betrokkenheid. Deze nieuwe mate van volwassenheid en de positieve uitstraling leidden alleen maar tot meer succes, in de vorm van een voortdurende stroom hitalbums. Niet gek voor drie wijsneuzen uit New York City.
Na een lange aanloopfase brak de Engelse groep Judas Priest dan eind jaren zeventig toch door met hun spijkerharde hardrock. Begin jaren tachtig was de groep een graag gezien gast op Europese podia en stond de groep met Breaking The Law zelf in de top-40. Opvallend boegbeeld was de hoog krijsende zanger Rob Halford, bij elk concert gehuld in leren motorpak. Halford was bovendien één van de eerste hardrockers die openlijk toegaf homo te zijn.
De hardrockgolf van de jaren tachtig is vooral een Amerikaanse aangelegenheid, maar het Nederlandse Vandenberg vormt een uitzondering. In 1983 scoort de groep rond gitarist Ad van den Berg en zanger Bert Heerink een hit met Burning Heart. De groep toert met Kiss en Ozzy Osbourne. Ad van den Berg duikt later op in Whitesnake en is tegenwoordig kunstschilder.
‘If this band moved next door to you, your lawn would die’ heeft frontman Lemmy Kilmister ooit over zijn band Motörhead gezegd. En inderdaad, sinds de oprichting in 1974 is Motörhead al dertig jaar één van de hardst spelende en meest compromisloze bands op aarde. Daarmee is de Britse groep altijd een voorbeeld voor veel jongere metalgroepen gebleven. Hoogtepunten zijn de albums Overkill (1979), Ace Of Spades (1980) en Iron Fist (1982).