Rock 'n' roll meltdown

The Scorpions zijn één van de belangrijkste muzikale exportproducten van Duitsland. Vanaf het midden van de jaren zeventig speelde de band melodieuze hardrock en was daarmee van invloed op zowel ‘hair metal’-bands als Mötley Crüe als agressievere artiesten zoals Metallica en Megadeth. De power ballad Wind Of Change, over de Koude Oorlog, werd in 1989 een internationale hit. Er werden wereldwijd een paar miljoen exemplaren van de single verkocht.

Deep Purple, een van de langstlopende en meest productieve hardrockbands, dook voor het eerst op in het psychedelische tijdperk van eind jaren zestig. De band viel op omdat ze veel harder speelden dan al hun voorgangers. De klassieke bezetting uit de jaren zeventig (met de virtuoze gitarist Ritchie Blackmore, de klagende tenor van Ian Gillan en de klassiek getrainde toetsenist Jon Lord) was een blauwdruk voor veel hardrock- en metalbands die in hun voetsporen volgden. De latere jaren kenmerkten zich door de vele bezettingswisselingen. De zangers David Coverdale en Joe Lynn Turner en de gitaristen Tommy Bolin en Steve Morse maakten ooit deel uit van de groep. Vanaf de jaren tachtig vonden er spaarzame reünies plaats met de belangrijkste bandleden uit het illustere verleden.

De theatrale rock band Kiss, opgericht in de jaren zeventig op het hoogtepunt van de glitterrock, bracht met zware riffs en een eindeloze voorraad make-up een bezetting van stripfiguren tot leven. Ieder bandlid had een alter ego (Gene Simmons, duivel; Paul Stanley, knappe jongen; Ace Frehley, astronaut; Peter Criss, kat). Kiss zette een standaard voor het ultieme spektakel, waarin monstrueuze heavy rock vol pakkende hooklines werd gecombineerd met uitzinnige kostuums en decors. Criss verliet de groep, en een paar jaar later stapte ook Frehley op. Simmons en Stanley gingen dapper door met verschillende bezettingen, en vanaf het album Lick It Up (1983) nam de groep zelfs afscheid van de make-up. In 1996 hergroepeerde het originele kwartet zich en haalde de oude maskers en uitdossingen uit de mottenballen voor een enorm succesvolle tournee. De twee belangrijkste mannen van de band - Simmons en Stanley - bleven met steeds wisselende bezettingen op tournee gaan tot in het nieuwe millennium, vooral voor de lucratieve festivaloptredens.

In de vroege jaren tachtig stelde een ambitieuze muzikant uit New Jersey, Jon Bongiovi, een band samen. Hij wist een platencontract binnen te halen, en veranderde daarop zijn naam in Jon Bon Jovi. In 1986, toen de band met het derde album Slippery When Wet wereldwijd scoorde, was Bon Jovi’s hardrock dé hit van het jaar. De pakkende singles én het gebeeldhouwde uiterlijk van de zanger leidden tot meer fans en uiteindelijk ook tot acteerrollen in tv-series en films. Door de gedrevenheid van zijn held Bruce Springsteen in zijn geluid te integreren en verder af te zien van het glamrock-achtige uiterlijk uit de beginjaren, wist Bon Jovi langer mee te draaien dan veel van hun generatiegenoten. Tot in de 21e eeuw toerde de band de wereld over en bleven nieuwe albums goed verkopen.