The Pixies werden in Boston opgericht in 1986 door de vrienden Charles Thompson (alias Black Francis) en gitarist Joey Santiago. Middels een advertentie in een muziekblad werden eerst bassiste Kim Deal en later drummer David Lovering aangetrokken. Hoewel het geen technisch hoogstaande muzikanten waren, wist de groep op te vallen met innovatieve nummers, met extreme dynamiekverschillen en bizarre, surrealistische teksten. De maniakale zang van Black Francis contrasteerde mooi met de hese stem van Kim Deal, zoals te horen in typische Pixies-favorieten als Gigantic en Debaser. Na het veelbelovende album Surfer Rosa (1988) leverde de Pixies met Doolittle (1989) haar meest consistente en toegankelijke album af. Na Bossanova (1990) en het wat tegenvallende Trompe Le Monde (1991) viel de band door meningsverschillen tussen Francis en Kim Deal uit elkaar. De invloed van de Pixies op de alternatieve gitaargolf van de jaren negentig was enorm. Naar verluidt beschouwde Kurt Cobain de doorbraakhit Smells Like Teen Spirit van Nirvana als een regelrechte rip off. Deal wist met haar andere band The Breeders (met zusje Kelly Deal en Throwing Muse Tanya Donnely in de gelederen) in 1993 nog een enorme alternatieve hit te scoren met Cannonball. Black Francis veranderde zijn naam in Frank Black en maakte met zijn band The Catholics een reeks albums van wisselende kwaliteit. In 2004 wordt de wereld verrast door het bericht dat The Pixies een reeks reünie optredens doen, die hen o.a. op Pinkpop brengt, precies vijftien na hun eerste optreden in Landgraaf. (MS)
Waar Jimi Hendrix in de jaren zestig de mogelijkheden van de elektrische gitaar flink oprekte, pakte het kwartet Sonic Youth uit New York vanaf de jaren tachtig deze draad weer op. Gitaristen Lee Ranaldo en Thurston Moore doen hun eerste ervaringen op in het gitaarorkest van de avantgarde componist Glenn Branca. Voorzien van tientallen gitaren beginnen zij in Sonic Youth vervolgens hun instrumenten om te stemmen en te manipuleren door onder andere schroevendraaiers tussen de snaren te steken. Aanvankelijk klinkt hun muziek ontoegankelijk en structuurloos maar vanaf Bad Moon Rising (1985) beginnen er wonderlijk mooie nummers uit de overstuurde en dissonante gitaarkakofonieën op te stijgen. Een belangrijke rol is hierbij weggelegd voor de sensuele stem van bassiste Kim Gordon. Begin jaren negentig tekent de groep zelfs bij het major label Geffen waarvoor zij onder andere hun bekendste en meest toegankelijke albums Goo (1990) en Dirty (1992) maken. Naast hun reguliere albums blijven zij ook experimenteren op hun eigen label Sonic Death. Hoewel ongeëvenaard is hun gitaargeluid van invloed op vele gitaarbands en vooral op postrockgroepen als Mogwai en Godspeed You Black Emperor.
(bron: wikipedia)Henry Kaiser (19 september 1952, Oakland, Californië) is een Amerikaanse jazz- en rock-gitarist en componist die onder meer actief is in vrije improvisatie. Hij heeft ruim 35 platen gemaakt en was als gastmusicus of producer betrokken bij meer dan 150 albums.
Kaiser is kleinzoon van de Amerikaanse industrieel Henry J. Kaiser. Zijn eerste opnames waren soloplaten of platen van spontaan samengestelde groepen. Hij werkte onder meer met de Britse gitarist en componist Fred Frith, Rova Saxophone Quartet, de pianist Greg... meer
