Verzamelnaam voor de Engelse en Amerikaanse amusementsmuziek uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Deze muziek geldt als de voorloper van de popmuziek en werd geschreven voor een breed publiek. Commerciële motieven zijn minstens zo belangrijk als de artistieke. Broodschrijvers leveren op bestelling tekst en muziek aan. De kantoren waar de succesnummers ontstaan, zoals Tin Pan Alley (van 1900 tot 1930) en de Brill Building (jaren vijftig en zestig), krijgen een mythische status als hitfabrieken. Beroemde componisten zijn Burt Bacharach, en duo’s als Leiber & Stoller en Greenwich & Barry. Ze schrijven voor all-round podiumartiesten die konden zingen, dansen en acteren en vaak optraden in één van de vele theaters op Broadway. Plaatopnames zijn tot in de jaren veertig een bijzaak. Met de opkomst van popmuziek neemt de populariteit van de vocale muziek af. Toch blijft het American Songbook, een verzameling klassieke Amerikaanse liedjes, menig soul- en popzanger intrigeren.
In dit genre vindt u met name religieuze lichte muziek. Daarbij horen onder meer opwekkingsliederen, liederen uit Taizé en veel Nederlandstalige kerkmuziek. Ook religieuze wereldmuziek is wel te vinden. Het meeste van de muziek in de genres heeft raakvlakken met popmuziek, maar ook klassieke instrumenten en koren spelen regelmatig een belangrijke rol. Het belangrijkste kenmerk is de toegankelijkheid van de muziek en de tekst: religieuze gevoelens worden meestal op een prettig-zoete manier gebracht. Voor de meer klassieke religieuze muziek als het gregoriaans en orthodoxe muziek kunt u terecht bij het genre ‘Liturgie’.
In deze categorie vindt u de liederen voor één stem (soms enkele stemmen) bestemd voor huiselijke kring of de concertzaal. Een lied kan een werk op zichzelf zijn of behoren tot een verzameling of liederencyclus. De begeleiding kan variëren van één instrument tot een compleet orkest, maar er kan ook a capella gezongen worden. De piano is een van de meeste geliefde begeleidingsinstrumenten geweest vanaf het moment dat het instrument ontstond in de achttiende eeuw tot heden. Het lied floreerde vooral in de romantiek. Het genre werd toen beschouwd als een intieme kunstvorm. Overal in Europa hielden componisten zich met het lied bezig of ze nu in Duitsland, Rusland, Noorwegen, Frankrijk of Spanje woonden. Een van beroemdste en productiefste liederencomponisten was Franz Schubert. Maar ook de liederen van Renaissance-componist John Dowland met begeleiding van luit zijn nog steeds geliefd.
Deze categorie is gewijd aan operazangers van nu en vroeger, van Enrico Caruso tot Cecilia Bartoli. Operazangers hebben altijd hun fans gehad. Al in de barok werd de kwaliteit van hun zangkunst uitgebreid besproken. Daarbij valt op dat critici zich toen al zorgen maakte over de teloorgang van de juiste zangtechniek. Het idee van ‘vroeger was alles beter’, is een terugkerend thema. Smaken en idealen veranderden, de zangkunst ontwikkelde zich mee. In de ene periode was coloratuurvuurwerk de manier om het publiek te enthousiasmeren, in de volgende werd het als ‘ijdeltuiterij’ afgedaan. Soms was er een voorliefde voor de kracht van de vibrerende borststem, dan weer voor de kwetsbare fijngevoeligheid van de ijle kopstem. In de negentiende eeuw werd belcanto het ideaal, maar wat dit precies inhoudt, daar verschillen de meningen over. Belcanto betekent immers niets anders dan mooie zang.
Historisch gezien bevinden Bachs Matthäuspassion en Hohe Messe zich precies op de grens tussen ouderwetse dienstbaarheid en moderne vrijheid van expressie. Na Bach zou de religieuze muziek zich alleen maar verder verwijderen van het kerkelijke terrein. Het glorieuze verleden van Obrecht, Ockeghem, Josquin en Palestrina versteende tot een onderwijsmethode: het zogeheten Palestrina contrapunt. Ironisch genoeg werd de beste religieuze muziek na Bach gecomponeerd door zeer wereldse componisten: Mozart, Beethoven, Berlioz, Wagner, Verdi, Brahms, Scriabin, Fauré, Rachmaninov, Vaughan Williams... De 20ste eeuw liet soms een kentering zien: Schönberg, Stravinsky en Messiaen lieten zich inspireren door respectievelijk het Jodendom, de Russische orthodoxie en het katholicisme. De algehele ontkerkelijking is echter onomkeerbaar. Zelfs de vrome klanken van Pärt, Gorecki en Tavener roepen eerder associaties op minimalistisch design dan met traditionele vroomheid.
