Woodstock, Monterey, Isle Of Wight, Kralingen: de grote popfestivals van de jaren zestig en zeventig hebben met het klimmen der jaren een mythische status gekregen. Toch zijn er ook festivals die door de bezoekers en de meeste artiesten liever vergeten worden, zoals het rampzalig verlopen Mar Y Sol Festival dat begin april 1972 plaatvond op het Caribische eiland Puerto Rico.
Het klonk als een goed idee: een popfestival op het strand van het vakantie-eiland Puerto Rico! Niet zo gek dat een aantal gerenommeerde groepen graag kwam spelen. De organisatie strikte onder meer The Faces, Allman Brothers Band, B.B. King, Black Sabbath, ELP en Fleetwood Mac. Ook veelbelovend talent als Alice Cooper, J Geils Band en Billy Joel mocht hun kunsten vertonen. Zelfs John Lennon had toegezegd, maar Lennon werd in die tijd geschaduwd door de FBI. Lennon, nog altijd Brits staatsburger, was bang dat zijn verblijfsvergunning zou worden ingetrokken, zodra hij zijn woonplaats New York verliet en kwam dus niet.
John Lennon – Gimme some truth
De organisatie van het festival liep niet op rolletjes. De datum werd enkele keren uitgesteld. Uiteindelijk werd Michael Cooley aangetrokken. Hij had eerder grote popfestivals in Atlanta en Texas tot een goed einde gebracht. Als nieuwe data werden 1, 2 en 3 april 1972 geprikt. Het festival viel nu tegelijk met het Paasfeest, een besluit dat niet goed viel op het conservatief-katholieke eiland. Toch zette Cooley door.Een week voor het festival begon, trokken er al muziekliefhebbers naar het terrein, dat zo’n dertig kilometer ten oosten van de hoofdstad San Juan lag. De Puerto Ricaanse politie liep er rond en nadat ze LSD en wiet vonden op het festivalterrein, werd er besloten het festival af te lasten. Een uitspraak van een rechter, twee dagen voor het festival, trok de boel toch weer recht. Enkele gerenommeerde acts op de poster (zoals Fleetwood Mac) zegden wel af na die eerste onrust.
Fleetwood Mac – Homeward bound
Cooley haalde opgelucht adem toen op 1 april de eerste groepen begonnen te spelen. De sfeer was goed onder de vijftigduizend bezoekers. Helaas verdronk er wel een jongen in zee die dag. De volgende dag verdronken nog twee mensen en werd er één bezoeker doodgestoken bij een ruzie om een meisje. De dader werd nooit gevonden. De zon, aanvankelijk gezien als één van de grote trekkers van het popfestival, scheen zo ongenadig hard, dat veel bezoekers naar de eerste hulp moesten.
Alice Cooper – Sun arise
De grootste muzikale domper werd tot het einde bewaard. Black Sabbath zou het festival afsluiten, maar de groep zat vast in hun hotel. De weg naar het festivalterrein zat potdicht. Een helikopter was niet beschikbaar en dus moest Sabbath handenwringend in hun hotel blijven zitten terwijl hun vooruit gereisde roadies werkeloos stonden te wachten op het festivalterrein.
Black Sabbath – Solitude
Op 3 april kwam organisator Cooley er via-via achter dat de Puerto Ricaanse autoriteiten een arrestatiebevel naar hem hadden uitgevaardigd. Enkele bevriende Puerto Ricanen smokkelden hem in een Volkswagen-busje van het festivalterrein en reden direct naar het vliegveld waarna Cooley linea recta naar de VS vloog.
De Amerikaanse bezoekers die van het vasteland kwamen, hadden minder geluk. De aangeschafte combikaarten (festivalkaartje + vliegticket) bleken ongeldig en velen moesten nog dagen in Puerto Rico blijven. Zo beleefde het Mar Y Sol Festival, ondanks enkele uitstekende optredens, slechts een enkele editie.
The Faces – Flying
(PdK)
