Sterfgevallen roepen doorgaans heftige emoties op, en componisten hebben hier door de eeuwen heen dankbaar gebruik van gemaakt. Kreten ten hemel, een roep om hulp, bazuinen voor het einde der tijden en het Laatste Oordeel: één voor één uitnodigende beelden voor een componist… Maar Fauré doet hier niet aan mee. Zijn Requiem is uiterst vredig, rustig en introspectief; dat is wel even wat anders
… dan bijvoorbeeld Mozart of vooral Verdi, wiens Requiem wel zo’n beetje de tegenpool van Fauré is. De eerste versie uit 1893 was ook nog eens voor een merkwaardige en kleine bezetting geschreven (koor, koperblazers, contrabas en koororgel); in 1900 volgde een volwaardige orkestversie, hoewel de instrumentatie bescheiden bleef. Typerend is verder dat het ‘Dies Irae’ (‘Dag des oordeels’) ontbreekt bij Fauré. Al deze soberheid heeft echter wel een heel zorgvuldig gecomponeerd en subtiel Requiem opgeleverd, dat terecht enorm populair is bij het grote publiek. (TC)plus
