Voor deze aflevering van de Tijdmachine gaan we terug naar 1971, het jaar dat Big Star werd opgericht. De Amerikaanse rockband was zelf een soort tijdmachine, want de vier heren uit Memphis waren hun tijd ver voorruit. Veel groepen hebben de kunst van het melodisch rocken van het kwartet afgekeken.
Robyn Hitchcock noemde Big Star in de documentaire Nothing Can Hurt Me een ‘brief die werd gepost in 1971 en pas in 1985 arriveerde’. Het duurde inderdaad jaren voordat de powerpop van Big Star bij het grote publiek in de smaak viel. Dat had eigenlijk niets met de kwaliteit van de muziek te maken. De platen #1 Record (1972) en Radio City (1974) werden bejubeld door de critici, maar door slecht management waren ze slecht verkrijgbaar. Zonder platenverkoop, geen hits en zonder hits geen brede erkenning. De groep rondom zanger/gitaristen Alex Chilton en Chris Bell (die in 1978 overleed) werd ‘the greatest band that never made it’ en viel uit elkaar.
Populaire artiesten als The Bangles en R.E.M. lieten zich in de jaren tachtig inspireren door Big Star en maakten hun sound populair. Het was slechts stilte voor de storm, want tien jaar later viel melodische muziek met harde gitaren bijzonder in de smaak en kon Big Star weer op tournee. Tot aan de dood van Alex Chilton in 2010 was de band regelmatig op het podium te vinden.
Het bekendste nummer van Big Star is zonder twijfel In The Street. Tijdgenoten Cheap Trick coverde het eind jaren negentig voor het intro van de Amerikaanse comedyserie That 70’s Show. Een serie die zich afspeelt in de jaren zeventig en de sfeer van de ‘seventies’ in alles probeerde te benaderen. De juiste kapsels, mode, manier van praten…en muziek natuurlijk. Big Star was daarvoor perfect. De band maakte jaren zeventig-muziek, die vrijwel niemand in de jaren zeventig luisterde en pas jaren na dato echt een voet aan de grond kreeg. Daarmee is de groep misschien wel de ultieme Tijdmachine-band.
Big Star - In The street
Big Star - September gurls
Big Star - Kizza me
(JE)
