Smart bar : Chicago 1985

Waar Jimi Hendrix in de jaren zestig de mogelijkheden van de elektrische gitaar flink oprekte, pakte het kwartet Sonic Youth uit New York vanaf de jaren tachtig deze draad weer op. Gitaristen Lee Ranaldo en Thurston Moore doen hun eerste ervaringen op in het gitaarorkest van de avantgarde componist Glenn Branca. Voorzien van tientallen gitaren beginnen zij in Sonic Youth vervolgens hun instrumenten om te stemmen en te manipuleren door onder andere schroevendraaiers tussen de snaren te steken. Aanvankelijk klinkt hun muziek ontoegankelijk en structuurloos maar vanaf Bad Moon Rising (1985) beginnen er wonderlijk mooie nummers uit de overstuurde en dissonante gitaarkakofonieën op te stijgen. Een belangrijke rol is hierbij weggelegd voor de sensuele stem van bassiste Kim Gordon. Begin jaren negentig tekent de groep zelfs bij het major label Geffen waarvoor zij onder andere hun bekendste en meest toegankelijke albums Goo (1990) en Dirty (1992) maken. Naast hun reguliere albums blijven zij ook experimenteren op hun eigen label Sonic Death. Hoewel ongeëvenaard is hun gitaargeluid van invloed op vele gitaarbands en vooral op postrockgroepen als Mogwai en Godspeed You Black Emperor. meer