In 1904 bracht het jonge gezin van Gustav Mahler de zomer door aan de Wörthersee. Niets leek hun geluk in de weg te staan. Echter, uitgerekend in die onbezorgde 'vakantie' werkte Mahler aan wat zijn meest tragische symfonie zou worden. De briljant geschreven finale wordt gekenmerkt door drie hamerslagen, waarmee de componist anticipeerde op de drie tegenslagen die nog moesten komen: het ontslag
… bij de Weense opera, de dood van zijn dochtertje Maria en de diagnose van een hartafwijking. Deze tamelijk verbijsterende uitleg werd althans geopperd door Alma Mahler, en latere biografen zeiden het haar graag na. Er waren er ook die de symfonie beschouwden als een voorspelling van de 20ste eeuw, met zijn wereldoorlogen en volkerenmoorden. We mogen echter niet vergeten dat Mahler die zomer ook alvast begon aan zijn Zevende Symfonie. Deze symfonie lijkt juist een tegenovergestelde weg af te leggen: vanuit de diepste duisternis naar een glorieuze overwinning. (HJ)plus
