Vanaf 1858 organiseerde Rossini regelmatig muzikale bijeenkomsten (Samedi soirs) voor soms zeerexclusieve gasten als Liszt, Meyerbeer en Verdi. Voor deze gelegenheden componeerde Rossini meer dan150 kleinschalige stukken (piano, liederen, kamermuziek). Hij noemde ze ironisch zijn Péchés de vieillesse(ouderdomszonden). Ook de Petite Messe Solennelle – Rossini’s grootste werk na het beëindigen
… van zijn operacarrière – verraadt een zekere ironie. De mis is namelijk allerminst ‘petite’, wat ook niet te verwachten is van een plechtige mis (Messe Solenelle). Ook bij het Credo kon de oude man het niet laten om met zijn vergeeflijke zonden te koketteren, getuige de tempo aanduiding ‘allegro cristiano’. In grote lijnen is de Petite Messe Solennelle echter een tamelijk serieus werk. We horen hier (net als in het Stabat Mater) soms de invloed van de ‘opera buffa’, maar dat was nu eenmaal Rossini’s wereld. (HJ)plus
