De medewerkers van muziekweb.nl luisteren op kantoor naar de nieuwste binnengekomen cd’s en dvd’s. Binnen hun eigen vakgebied doen zij de ene ontdekking na de andere. Soms grenst een ontdekking echter aan een openbaring of revelatie. Vreemde klanken doemen op als een onbekende taal die, paradoxaal genoeg, toch verstaan wordt.
Het lijkt alsof deze vreemde muziek ons iets over de wereld vertelt waarvan ook de wereld zelf had kunnen vertellen, zoals een moeder moeiteloos het bellenblazende gepruttel van haar kind verstaat. Onder kantoortijd reizen we dan af in onze verbeelding, het reguliere werk schiet er even bij in. Een rondgang langs de collega’s op de afdeling leverde deze lijst met eye openers (eigenlijk ear openers)op.
Thomas luistert gewoonlijk naar gregoriaans, renaissance polyfonie en Bach. Het grensoverschrijdende album post-punkband The Seer van de Amerikaanse groep Swans blies hem echter volledig van zijn sokken. De grenzen van pop en rock worden hier zó vaak overschreden, dat misschien zelfs de grens van de ‘muziek’ vervaagt richting een soort ritualistische oerklank, aldus Thomas. De eerste minuten van Mother of the world (track 2) hebben die kwaliteit, dit abstracte instrumentale bouwwerk roept zelfs herinneringen op aan Louis Andriessens legendarische Hoketus.
Mother of the world
Jan-Willem ontdekte de Zesde Symfonie van Sibelius. Op het eerste gehoor ontdekte hij vitaliteit en frisheid, verpakt in pastorale klanken. Bij herhaald luisteren vielen echter de donkere en duistere passages op die voortdurend hun kop opsteken en in de finale hun ware grillige aard lieten horen. ‘Er spreekt een soort bezonken kracht uit’, aldus Jan-Willem: ‘Een weg vol leeuwen en beren is weliswaar beangstigend en bedreigend, maar ze hebben uiteindelijk niet het laatste woord.’
Finale van de Zesde Symfonie van Sibelius
Peter dringt soms zover door in de uiterste hoeken van de Americana dat Woody Guthrie er een salonsocialist bij lijkt. De boerse zang van de vrome Sacred Harp groepen uit het Amerikaanse zuiden was in alles oprecht en ongekunsteld. Zelfs de meest principiële atheïst moet wel een hart van steen hebben om niet geraakt te worden door The Christian’s Hope door Denson’s Sacred Harp Singers of Arley.
The Christian's Hope
Peter vond ook een cd waarbij de meerstemmige meesterwerken van Dufay en Bach wel heel ver weg lijken. De havenarbeiders van Genua zingen namelijk ook meerstemmige muziek. Zij doen dat niet in de kerk, maar in de kroeg. Zoals te beluisteren op het album Polyphonie Génoise van Squadra Compagnia Del Trallalero.
Volkse polyfonie van Squadra Compagnia Del Trallalero
Hans, tenslotte, raakt niet uitgepraat over een opname van een zingende bultrug (een baleinwalvis) nabij Hawaï, te beluisteren op het album Le Chant des Baleines (Songs from the Deep). Dit maritieme genie weet zijn hoge fluittonen en laag gegrom zo mooi te doseren, dat hij (?) zijn zanglijnen eindeloos kan voortzetten.
De zang van een bultrug