De cantate Ich will den Kreuzstab gerne tragen is een van Bachs beroemdste cantates, en het openingsdeel maakt meteen duidelijk waarom. In een zeven minuten durende meditatie op een zesregelige tekst laat Bach al zijn dramatische en diepzinnige kunnen horen.
(Het openingsdeel op deze cd o.l.v. Gardiner)
Meditatief: dat is een woord dat eigenlijk op de hele cantate van toepassing is. De twee lange aria's nemen samen bijna driekwart van de gehele lengte in, elk slechts gevolgd door een enkel recitatief, en uiteraard met een slotkoraal.
De twee aria's hebben duidelijk twee heel verschillende stemmingen. De openingsaria lijkt zich vooral op het beeld van de 'kruisdragende' te richten, ook al horen we in de tekst ook dat dit dragen wordt verlicht door Gods aanwezigheid.
(Het openingsdeel op een andere uitvoering van Sigiswald Kuijken)
De tweede aria heeft een comfortabel dansant tempo. Hier wordt dan ook gesproken van het moment dat het juk eindelijk van onze schouders wordt genomen - dat loopt toch een stuk makkelijker...
(De tweede aria op deze cd gezongen door Dietrich Fischer-Dieskau)
...de twee recitatieven en het slotkoraal maken echter duidelijk dat dit vrolijke bij Bach samenvalt met de dood: dán zal ons lijden pas worden weggenomen. Bij nader inzien hebben we hier dus echt met een kruisweg te maken, van iemands laatste uren. De stervende kijkt terug op zijn leven, waarin hij duidelijk niet gespaard is. In het slotkoraal geeft Bach ten slotte een ontroerende muzikale indruk van de vrede die ook hij na de dood verwachtte.
(Het slotkoraal op deze cd schitterend intiem gezongen door het Bach Ensemble)
(TC)
